|
443 items in de category Alternatief in zaterdag
De links 226 t/m 250.
| |
Nederland: Pieterstuurman.blogspot: [ Geolocation ] (Laatste update: zaterdag 14 oktober 2023 16:00:42)
|
De werkelijke schade van corona
Ik heb slecht nieuws. We gaan allemaal dood. Niemand zal de
dans ontspringen.
Klinkt heftig, nietwaar? Toch is het absoluut waar. Doodgaan
is de onvermijdelijke uitkomst van het leven. Letterlijk niemand ontsnapt
eraan. Het is voor IEDEREEN onverbrekelijk aan het leven verbonden.
Dat betekent dat doodgaan OP ZICH niet erg is. Het is letterlijk
doodnormaal.
De werkelijke schade van corona, is dus NIET doodgaan. ALLE
mensen gaan tenslotte dood. En altijd ERGENS aan. Wat er WEL toe doet, is het verlies van levensjaren.
De werkelijke schade van corona, is dus alleen uit te drukken in verloren
levensjaren. Niet in aantal overledenen.
Om een beeld te krijgen van de omvang die schade, kunnen we
de cijfers erbij pakken. Zodat we een gefundeerde afweging kunnen maken. Bovendien
kunnen we die schade dan vergelijken met andere verschijnselen. Verschijnselen
die ook verlies van levensjaren opleveren. Zoals bijvoorbeeld VERKEER.
Laten we de schade op een rijtje zetten:
Op dit moment zijn er in Nederland 1487 mensen overleden met
corona. De gemiddelde leeftijd van de overledenen was ongeveer 80 jaar. De
gemiddelde levensduur is (afgerond) 81 voor mannen en 83 voor vrouwen.
Gemiddeld dus 82 jaar. Dat betekent dus een gemiddeld verlies van 2
levensjaren.
Dat wil dus zeggen dat het verlies van levensjaren door
corona 1487 x 2 jaar is. Oftewel 2974 verloren levensjaren.
Wanneer we dit vergelijken met verkeersslachtoffers (cijfers
CBS over 2018) dan zien we dat er 678 mensen overleden als gevolg van verkeersongevallen.
De gemiddelde leeftijd van het slachtoffer was ongeveer 53 jaar.
Dat betekent dat er per verkeersslachtoffer gemiddeld 28,5
levensjaren verloren gingen. In totaal gingen ongeveer 19.323 levensjaren verloren
in het verkeer.
Dit betekent dat er door verkeer jaarlijks ongeveer 6,5 keer
zoveel levensjaren verloren gaan dan door corona.
Corona: 2974 verloren levensjaren Verkeer: 19.323 verloren levensjaren (en dat ieder jaar).
En dan hebben we het alleen over kwantiteit. De KWALITEIT
van de verloren levensjaren, zouden we echter ook moeten meewegen. Veruit de
meeste corona-overledenen waren al ernstig ziek. De (gemiddeld) 2 jaren die ze
zonder corona nog hadden geleefd, zouden kwalitatief een stuk minder zijn dan de
verloren levensjaren van een 53 jarige met een gemiddelde gezondheid, zoals bij
de verkeersslachtoffers.
Wanneer wij het onacceptabel vinden dat levensjaren verloren
gaan (zeker als dat levensjaren zijn van betrekkelijk jonge, vitale mensen),
dan zou een verkeers-shut-down de perfecte maatregel zijn. Met gegarandeerd
resultaat! Zonder verkeer zullen er immers NUL verkeersdoden zijn. We zouden (jaarlijks!)
het verlies van bijna 20.000 levensjaren. voorkomen.
Het zou, net als bij de corona maatregelen, echter verlies
van vrijheid en economische activiteit opleveren. Maar omdat er bij corona - ondanks
een shut-down - toch nog mensen zullen overlijden aan de gevolgen van die
corona, en bij een verkeers-shut-down niet, zou het wel een veel grotere
winst opleveren, gemeten in geredde levensjaren.
Toch denk ik dat de meeste mensen het een volledig bizar
idee vinden om verkeer af te schaffen. Natuurlijk vindt iedereen het erg dat er
mensen in het verkeer overlijden, maar de prijs om dat te voorkomen (afschaffen
verkeer), is idioot hoog.
Het bevreemdt me daarom dat een vergelijkbare maatregel (vrijheid
en economie voor een belangrijk deel platleggen) WEL toegejuicht wordt. Een
maatregel bovendien, die ook maar zeer beperkte winst in levensjaren oplevert (om
van de kwaliteit van die jaren nog niet te spreken).
Maatregelen die ook nog eens ernstig afbreuk doen aan de
KWALITEIT van leven, voor iedereen. Ze gaan ten koste van vrijheid, welvaart en
welzijn. Ze gaan ten koste van de kwaliteit onze resterende levensjaren.
En, als de aankomende crisis als gevolg van de maatregelen,
de armoede vergroot, gaat het óók ten koste van de KWANTITEIT. In Nederland
sterven mensen die in armoede leven, immers (gemiddeld) 8 jaar eerder. Er leven
in Nederland ongeveer een miljoen(!) mensen in armoede.
Dat betekent dat armoede 1 miljoen x 8 verloren levensjaren veroorzaakt.
Dat zijn 8 miljoen verloren levensjaren! Tegen nog geen drieduizend door corona.
Dat zijn 2666 maal zoveel verloren levensjaren!
Nu maatregelen nemen met grote risico’s op de groei van de
armoede, om enkele duizenden verloren levensjaren door corona te voorkomen, is
afgezet tegen de werkelijke schade volkomen buiten proportie. Zowel
kwantitatief als kwalitatief.
Sat, 04 Apr 2020 11:51:00 +0000
|
Liefde voor het Leven
In deze tijd, waarin niemand zijn aandacht op iets anders
lijkt te kunnen richten dan op de gevaren van corona, is de hele samenleving gefocust
op het voorkomen van sterfgevallen.
In onze angst voor de dood zijn we daarom bereid om vele
essentiële zaken - zaken die het leven nou juist leefbaar maken - te offeren in
ruil voor (vermeende) veiligheid.
Zaken zoals onze vrijheid, het maken van sociaal contact en onderlinge
toenadering, het bijeen komen, kunnen doen waar we goed in zijn (werken), het
hebben van keuzemogelijkheden (ook over onze eigen gezondheid) en zelfs het
nemen van enig risico, want ook dat geeft kleur aan het leven.
Anders gezegd: nu lijkt het dat we meer belang hechten aan
onze angst voor de dood, dan aan onze liefde voor het leven.
Het is natuurlijk heel begrijpelijk. Als we van ons leven
houden, dan willen we het behouden. Maar om daarvoor nou juist die zaken die
het leven waardevol maken – en WAAROM we dus van dat leven houden – op te offeren
met als enig doel het te verlengen; daarmee zouden we het paard wel eens achter
de wagen kunnen spannen.
Het klinkt hard, maar een gered leven is niets meer dan een
uitgestelde dood. Die dood die we uit
alle macht proberen te vermijden, maar die uiteindelijk voor iedereen
onvermijdelijk is. Des temeer reden, naar mijn smaak, om die kostbare
resterende tijd van leven niet te ontdoen van de zaken die dat leven nou juist
het leven WAARD maken.
Op dit moment lijkt alle aandacht echter op de dood te liggen,
en lijkt de kwaliteit van leven volkomen ondergeschikt geworden te zijn.
Begrijp me niet verkeerd: het vermijden van onnodig
overlijden is absoluut van groot belang, en dat geldt zeker niet alleen bij
corona. Maar als dat betekent dat we onder totale controle moeten leven, gedwongen
worden om sociaal contact te vermijden, gedicteerd moeten worden wanneer we waar
heen mogen gaan, en met wie, of met hoeveel vrienden, tot welke medicatie
(bijv. vaccin) we gedwongen worden, tot grotere armoede gedreven worden, etc., dan
wordt het leven zodanig grimmig dat een belangrijk deel van de dingen die het leven
waardevol maken, verdwijnt. Dan LEVEN we veel minder.
Als we LEVEN voor een belangrijk deel moeten inleveren om de
dood te vermijden, dan verliezen we onze liefde voor het leven (ons
levensgeluk), en dus onze gehechtheid eraan, en daarmee uiteindelijk ook onze
aversie voor de dood. Het sterk toenemende aantal zelfmoorden is daar nu al een
voorbode van. Dan schieten we ons doel ver voorbij.
Thu, 02 Apr 2020 12:01:00 +0000
|
Al het "crisisbeleid" leidt tot hetzelfde
De stikstofcrisis, de CO2 crisis, de woningcrisis, de
pensioencrisis, het lijken allemaal losstaande verschijnselen. En zo worden ze
ook gepresenteerd. Totdat je de “oplossingen” gaat bekijken. Dan zie je dat er
een overeenkomst bestaat tussen deze schijnbaar losstaande zaken. Dan zie je
dat de beleidsmaatregelen die gebaseerd zijn op deze “crises” allemaal dezelfde
consequenties gaan hebben.
Letterlijk AL het beleid dat gebaseerd wordt op deze “crisissituaties”
leidt tot hetzelfde: het onmogelijk maken om voor onszelf te zorgen.
Om voor onszelf te kunnen zorgen, moeten we toegang hebben
tot onze basisbenodigdheden. Om te kunnen leven hebben we en aantal primaire
zaken nodig:
- Onderdak (wonen)
- Energie
- Inkomen
- Voedsel
Zonder toegang tot deze dingen, zijn we dakloos, lijden we
kou, leven we in armoede en hebben we honger. En alle “crisismaatregelen”
leiden precies daartoe. De situaties lijken dus verschillend, maar de
consequenties van het beleid zijn hetzelfde.
Wonen
De aanval op wonen wordt op verschillende fronten ingezet. Sociale
huurwoningen worden steeds minder toegankelijk gemaakt. Boven een modaal
inkomen komt niemand er meer voor in aanmerking. Huurtoeslagen worden versoberd
waardoor ook mensen met lage inkomens niet meer kunnen huren. Daarnaast worden
de woningbouwverenigingen dusdanig zwaar belast dat er geen geld meer is voor
nieuwbouw, en dat ze genoodzaakt zijn hun woningvoorraden te verkopen. Dat betekent
ellenlange wachtlijsten.
Logischerwijze ontstaat hierdoor meer vraag naar betaalbare
koopwoningen. Als gevolg van die vraag, stijgen de prijzen daarvan. Hierdoor
zijn ze voor grote groepen mensen ook niet meer betaalbaar. Daarnaast zijn er instapdrempels
voor hypotheken opgeworpen, waardoor gezinnen met een inkomen dat rond modaal
ligt (en niet meer in aanmerking komen voor sociale huurwoningen) ook geen passende
hypotheek meer kunnen krijgen, en dus geen toegang meer hebben tot wonen.
Het enige dat dan nog resteert is particulier huren. Maar
ook hier vliegen de huurprijzen omhoog als gevolg van de toegenomen vraag (die
dus weer een gevolg is van het beleid). Daarnaast worden sociale huurwoningen, als
consequentie van het draconische belastingbeleid, massaal verkocht aan
speculanten die ze vervolgens tegen woekerprijzen verhuren.
En dan is er ineens de “stikstofcrisis” die wordt gebruikt
als rechtvaardiging voor een bouwstop. Hierdoor worden jongeren die zelfstandig
willen gaan wonen genoodzaakt bij hun ouders te blijven wonen.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot het onmogelijk
maken van wonen voor steeds grotere groepen mensen.
Energie
De “CO2-crisis” wordt ingezet om energie te rantsoeneren.
Gas zal simpelweg worden afgesloten, waardoor mensen gedwongen worden om
elektrische warmtepompen aan te schaffen, tegen torenhoge kosten. Dat deze
pompen nauwelijks bruikbaar zijn (de capaciteit is veel te klein om een huis
behoorlijk te verwarmen) doet er kennelijk niet toe.
Als mensen bezwaar maken tegen deze gedwongen investering,
roept de overheid dat ze zullen “helpen” door leningen te verstrekken (uiteraard
van het belastinggeld dat al door de bevolking is betaald). Maar niet zonder
voorwaarden: de grond waarop het huis staat wordt dan eigendom van de overheid.
Hierdoor vervalt het beschikkingsrecht over het huis natuurlijk voor een deel
aan die overheid. Je kunt een huis immers niet verkopen zonder de grond waar
het op staat. Dit beleid past dus ook uitstekend in de aanval op wonen.
Als mensen uitweg zoeken door een houtkachel aan te
schaffen, wordt dit bij voorbaat geblokkeerd, want dat is ineens “slecht voor
de gezondheid”.
Daarnaast wordt de “CO2-crisis” gebruikt als rechtvaardiging
voor het verhogen van energiebelastingen en als opmaat voor een algemene CO2-taks.
Dat geld moet natuurlijk worden opgebracht door de burgers en worden betaald
uit hun loon.
Samen met het beleid
dat wonen steeds duurder maakt, stijgen hierdoor de vaste lasten spectaculair.
Uiteraard leidt dat tot meer armoede.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder toegang
tot betaalbare energie voor steeds grotere groepen mensen.
Inkomen
Als gevolg van het beleid, is het geïndexeerde inkomen al
decennia niet gestegen, terwijl de vaste lasten explosief toenemen. Dit
resulteert uiteraard in minder besteedbaar inkomen. Daarnaast wordt ons
uitgesteld inkomen (pensioen) geroofd onder het mom van een pensioencrisis die
in werkelijkheid helemaal niet bestaat. Er wordt een rekentruc toegepast waardoor
er een crisis LIJKT te zijn.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder
besteedbaar inkomen, en dus tot meer armoede voor steeds grotere groepen mensen.
Voedsel
Ook hier wordt de aanval op verschillende fronten ingezet.
De zogenaamde stikstofcrisis moet de veeteelt drastisch inperken. Dat heeft
natuurlijk gevolgen voor de voedselvoorziening.
Daarnaast stuurt het beleid aan op meer biobrandstof in
benzine. De E10 benzine komt voor 10% uit
biomassa. Die gewassen moeten uiteraard worden verbouwd, en dat gaat ten koste
van landbouwgrond waarop normaal voedsel gekweekt wordt. Om het hele wagenpark
op E10 te laten rijden, hebben we ongeveer 30% van alle beschikbare grond in
Nederland nodig. Grond waarop dan dus niet meer gewoond kan worden, en waarop
geen voedsel verbouwd kan worden. Ook dat heeft uiteraard consequenties voor de
voedselvoorziening en wonen.
De volgende aanval op voedsel zal gebaseerd zijn op een “watercrisis”.
Er wordt geroepen dat de landbouw teveel water verbruikt. Er zullen maatregelen
genomen worden om die landbouw te beperken.
Uiteraard ook met voedselschaarste als gevolg.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder
beschikbaar voedsel, en dus tot meer honger voor steeds grotere groepen mensen.
Kortom
Kortom, alle beleidsmaatregelen leiden dus tot meer
dakloosheid, meer kou, meer armoede en meer honger.
Steeds wordt er geschermd met allerlei “bedreigingen” met de
bedoeling dat we al die beleidsmaatregelen accepteren. Steeds wordt ons een "beter klimaat" voorgespiegeld (alsof het huidige klimaat zo beroerd is), maar nooit wordt er melding
gemaakt van de logische consequenties van alle maatregelen voor ons leven. Kennelijk heeft men
liever niet dat wij dit beseffen.
Maar wat als al die “bedreigingen” in werkelijkheid niet bestaan?
Dat het beleid helemaal niet de bedoeling heeft om die zogenaamde bedreigingen
onschadelijk te maken? Maar dat het beleid de bedoeling heeft om zelfstandig
leven onmogelijk te maken? Dat is immers de overeenkomst tussen alle maatregelen:
ze leiden onveranderlijk tot het rantsoeneren van wonen, energie, inkomen en
voedsel. Tot armoede en het verlies van het vermogen om voor onszelf te zorgen.
Armoede is niet een gebrek aan geld, maar een gebrek aan
toegang tot basisvoorzieningen. En dat is precies waarop AL het beleid
aanstuurt.
Waarom?
Waarom zou een regering een dusdanig kwaadaardig beleid
voeren?
Degenen die de meeste macht hebben in de wereld, hebben logischerwijze
de meeste invloed. Zij hebben het vermogen om regeringen naar hun hand te
zetten, want zij financieren ze. Het grootste belang van mensen met macht, is
macht over alle andere mensen, want daar bestaat hun macht uit.
Om macht te kunnen hebben over anderen, is het een vereiste
dat die anderen afhankelijk zijn. De macht van de één, bestaat immers uit de
afhankelijkheid van de anderen. Machthebbers proberen daarom altijd die
afhankelijkheid te vergroten. Het meest efficiënt doe je dat door die anderen
het (zelfstandig) leven onmogelijk te maken. Zoals nu gebeurt.
Zodra het - als gevolg van het beleid - voor grote groepen
mensen onmogelijk gemaakt is om voor zichzelf te zorgen, zullen de regeringen “te
hulp schieten” en een vorm van basisinkomen aanbieden. Uiteraard onder
voorwaarde van strikte gehoorzaamheid. En dan is de afhankelijkheid compleet.
Al het beleid volgt een beproefd patroon:
1- Verzin of creëer een probleem dat als bedreigend wordt ervaren
2- Wacht op een reactie van het publiek ("Jullie moeten er wat aan doen!")
3- Neem de maatregelen die je voor ogen had
Dit patroon staat bekend als problem-reaction-solution
Uiteraard kunnen regeringen dit beleid alleen voeren als voldoende
mensen blijven geloven in de voorgespiegelde “bedreigingen” Anders bestaat er
simpelweg geen rechtvaardiging voor dit armoedebeleid. Zodra voldoende mensen
gaan beseffen dat ze worden misleid, en dat regeringen heel andere bedoelingen
hebben dan ze beweren, dan staan die regeringen letterlijk machteloos.
Wed, 16 Oct 2019 09:35:00 +0000
|
5G
Ondanks de toenemende zorgen en weerstand, wil de politiek
perse 5G uitrollen. De hamvraag daarbij is natuurlijk: WAAROM?
Waarom wil de regering/overheid perse dat er 5G komt? Wat is
hun belang?
Zou het ze er werkelijk om gaan dat wij sneller filmpjes kunnen
downloaden? Zijn ze zo begaan met ons gemak en ons entertainment dat ze perse
het beste en leukste voor ons willen? Wie dat gelooft, heeft echt al heel lang
onder een steen geleefd.
De overheid is (het woord zegt het al) gepositioneerd BOVEN
de bevolking. Dat betekent dat de overheid MACHT heeft over die bevolking. Macht
is het vermogen het gedrag van anderen te controleren en te bepalen. Controle over
de bevolking is dus het primaire belang van iedere regering en overheid. Een regering/overheid
die geen controle heeft over de bevolking, heeft immers geen enkele macht. En
dus geen bestaansrecht.
Om die controle te verkrijgen, te behouden en uit te breiden,
worden altijd alle beschikbare middelen ingezet. Nu nieuwe technologieën in
hoog tempo beschikbaar komen, zullen ze dus sowieso worden ingezet voor
controledoeleinden. Omdat het KAN.
Om het gedrag van de bevolking te dicteren heb je een
systeem nodig dat dit mogelijk maakt. De 5G technologie leent zich daar bij
uitstek voor. Een waterdicht elektronisch netwerk dat alles kan waarnemen en
besturen, en daarmee de natte droom is van iedere bestuurder.
Het biedt de gelegenheid om ieders gedrag op individueel
niveau en volautomatisch in kaart te brengen, en dwangmaatregelen te nemen op datzelfde
individuele niveau. Iedere burger kan worden gecontroleerd, en persoonlijk
worden bijgestuurd (lees: gedwongen) als zijn of haar gedrag onwelgevallig is.
Omdat hiervoor tot voor kort nog maar beperkte technologische
mogelijkheden bestonden, is deze vorm van dicteren nog niet eerder op
alomvattende schaal toegepast. Dat betekent dat wij, de bevolking, er nog geen
ervaring mee hebben. Het betekent dat we nog niet beseffen welke
allesvernietigende gevolgen het kan en zal hebben voor onze vrijheid.
Kennis is macht. Kennis over het gedrag van mensen is dus
macht over die mensen. Hoe meer de overheid kan doordringen tot in de kleinste
details van ons leven, hoe meer die overheid ons gedrag tot in diezelfde details
kan afdwingen of verbieden. En dat betekent dus dat we ons doen en laten niet zelf
meer kunnen bepalen.
Het vermogen jezelf te besturen, heet vrijheid. In
tegenstelling tot wat de meeste mensen geloven, is iedere regering/overheid
gebaat bij een zo onvrij mogelijke bevolking, want daaruit bestaat hun macht. Natuurlijk
zullen regering en overheid steeds beweren dat de bevolking “vrij” is, want
onvrijheden worden nu eenmaal gemakkelijker geaccepteerd door mensen die geloven
“vrij” te zijn.
De grens aan het vermogen van de overheid om door te
dringen tot in de persoonlijke levenssfeer van mensen, is dus de grens aan de
macht van die overheid. Die grens kennen we onder de noemer: privacy.
In het verleden hebben mensen grenzen gesteld aan overheidsbemoeienis.
Dat kwam omdat die mensen door schade en schande hadden geleerd dat het zeer verstandig
is om een overheid op een gezonde afstand te houden, en dus een mate van
privacy te waarborgen. Tot hier en niet verder!
Om vertrouwen te kweken heeft de overheid zich decennia lang
betrekkelijk netjes gedragen naar de burgers, en daarmee is de perceptie van
het gevaar van teveel overheidsbemoeienis geleidelijk naar de achtergrond
verdwenen. Waarom zou je een organisatie die zich redelijk opstelt immers
wantrouwen? Nu wordt dat gekweekte vertrouwen misbruikt om alle grenzen van
overheidsbemoeienis razendsnel te slechten. Oftewel: alle privacy voor eens en
voor altijd weg te nemen, gebruik makend van technologie.
Uiteraard roept die overheid voortdurend: “Maak je geen
zorgen! Jullie gegevens zijn bij ons in veilige handen! Wij zorgen ervoor dat
ze niet in verkeerde handen vallen!”
Het punt is: JUIST BIJ DE OVERHEID ZIJN ONZE GEGEVENS IN DE VERKEERDST DENKBARE HANDEN.
Albert Hein kan mij geen boete geven als mijn gedrag ze niet
aanstaat. De overheid wel!
Shell kan mij niet uitsluiten van zaken als ik niet precies
doe wat Shell zegt. De overheid wel!
Unilever kan mij niet gevangen zetten als ik weiger voor hun
producten of diensten te betalen. De overheid wel!
Multinationals kunnen geen gelegitimeerd geweld tegen mij
gebruiken. De overheid wel!
Onze privacy laten beschermen door de overheid, is als je huis laten bewaken door het inbrekersgilde, of je kinderoppas rekruteren bij de pedofielenvereniging.
De bescherming die privacy biedt, IS bescherming tegen de
overheid. Privacy is BEDOELD om onszelf te beschermen tegen de macht van de
overheid. Hieruit is het hele begrip privacy ooit ontstaan. Door schade en
schande geleerd. En, gezien het gemak waarmee de meeste mensen hun privacy
momenteel laten afnemen, ook weer vergeten.
Regering en overheid willen dus perse 5G omdat het ze
ongekende mogelijkheden geeft om privacy te vernietigen, en daarmee onze
vrijheden. Want hun macht bestaat uit onze ONvrijheid.
Uiteraard wil men liever niet dat wij dit beseffen. En dat
we niet begrijpen wat voor vernietigende gevolgen het zal hebben voor ons
leven. Daarom leiden de politiek-strategen de discussie af van de essentie. Om
de aandacht van het werkelijke gevaar af te leiden, stimuleren politiek en media
de discussie over een secundair aspect: gezondheid.
Begrijp me niet verkeerd: gezondheid is van groot belang. En
overheden hebben talloze keren bewezen dat ze hun schouders ophalen over de
volksgezondheid. Maar het is de macht er niet om te doen ons zo ziek mogelijk
te maken. Als de 5G technologie slecht is voor de gezondheid, dan is dat een
aspect dat op de koop wordt toegenomen, in ruil voor de machtsbelangen.
De discussie wordt dus afgeleid van de essentie (afnemen van
privacy, en dus van vrijheid) en verlegd naar het (weliswaar belangrijke, maar
wel secundaire) gezondheidsaspect. Door te schermen met tegenstrijdige “wetenschappelijke
onderzoeken” wordt er een kwestie van mening van gemaakt. Welles-nietes dus. En
zo kan het vervolgens gemakkelijk worden geïmplementeerd op basis van het
secundaire criterium, terwijl de werkelijke bedoeling buiten beeld blijft.
Meningen verschillen immers….
Deze politieke strategie is al zou oud als de weg naar Rome.
Die strategie zie je momenteel bijvoorbeeld ook terug in de vaccinatiediscussie.
Ook daar wordt de discussie richting het gezondheidsaspect gestuurd, en daarmee
blijft het veel grotere gevaar, het gevaar van een overheid die ongelimiteerd
toegang heeft tot de chemische privacy van ons lichaam en onze geest buiten
beeld.
Natuurlijk zal niet direct na de implementatie van deze
nieuwe technologie de knop omgaan. Eerst zal men ons de “voordelen” laten
ervaren. Snel internet, zelfrijdende auto, nog gemakkelijker betalen, betere
beveiliging tegen “criminelen”. Zodat we
het omarmen, en er op korte termijn afhankelijk van worden, zonder al teveel
weerstand.
Maar zelfrijdende auto’s zullen geleidelijk zelfNIETrijdende
auto’s worden als we ons niet volledig gehoorzaam gedragen. Automatisch
betaalsystemen zullen de mogelijkheid om zaken te kopen geleidelijk uitsluiten
als we niet exact doen wat ons verteld wordt. Computergestuurde veiligheidssystemen
zullen ons (zoals in China al gebeurt) geleidelijk, en individueel uitsluiten van zaken die nu vanzelfsprekend
zijn. Zaken zoals reizen, communiceren, wonen, etc. Volledig automatisch en
zonder mogelijkheid tot verweer: “Computer says no!”
”Kortom: 5G zal (als
wij het toestaan) de technologie zijn die gebruikt zal worden om geleidelijk
iedere vorm van privacy, en dus van vrijheid te elimineren. Omdat het KAN.
Sat, 05 Oct 2019 10:58:00 +0000
|
Hoe werkt ons moderne slavernijsysteem?
Laten we eerst vaststellen wat slavernij IS. Slavernij is
een situatie waarin de één bezitter wordt van de arbeidsopbrengst van de
ander.
Er is sprake van een slavernijsysteem,
wanneer zeer weinigen systematisch bezitter worden van de arbeidsopbrengst van zeer
velen. Wanneer veel slaven het resultaat van hun werk dus moeten afstaan aan één
of enkele bazen.
Eigendom en bezit
Eigendom is: “dat wat iemand eigen is”. Wat ons eigen
is, is onze tijd van leven en onze levensenergie. In een rechtmatige situatie
kunnen we kiezen wanneer en hoe we die tijd en energie inzetten. De opbrengst
van die inzet is dan ons eigendom. Zowel onze tijd van leven, als onze levensenergie,
als het resultaat van de inzet daarvan, is ons eigendom.
Bezit is: “dat wat bezet
is”. Bezit is dus bezet eigendom. Wanneer dit eigendom van een ander betreft,
dan is dat bezit onrechtmatig.
De opbrengst van slavernij bestaat dus uit onrechtmatig verkregen
bezit, bestaand uit eigendom van anderen.
Ieder slavernijsysteem bestaat uit bazen en slaven. Degenen die
exploiteren, en degenen die geëxploiteerd worden dus. Slavernij is een
exploitatievorm die eigendom van velen, overhevelt naar bezit van enkelen.
Vroeger en nu
In de tijd van de slavenplantages was slavernij openlijk en
uiterst zichtbaar. De bazen lieten de slaven al het werk doen, en dwongen ze de
opbrengst van dat werk af te staan. Een klein deel van de opbrengst van de
plantage werd gereserveerd voor voedsel en onderdak voor de slaven. Zodat ze
konden blijven werken.
Sindsdien is er veel veranderd, maar in essentie werkt het nog
vrijwel hetzelfde. Ook nu laten de bazen de slaven al het werk doen. Maar in
plaats van voedsel en onderdak te verstrekken, geven de bazen de slaven geld
(loon). Daarmee moeten die slaven zelf hun voedsel en onderdak kopen. Zodat ze
kunnen blijven werken.
In plaats van de geplukte katoen direct bij de plantage op
te eisen, moeten de moderne bazen nu dus een andere manier gebruiken om de opbrengst
van het werk (het eigendom van de
werkenden dus) in bezit te krijgen.
Winst en belasting
In ons systeem gebeurt dat via winst en belasting. Dit zijn
de enige instrumenten die het moderne slavernijsysteem ter beschikking heeft om
eigendom van de werkenden af te nemen en dat toe te voegen aan het bezit van de
bazen.
Winst:
Winst is het verschil tussen de kostprijs van iets, en de
verkoopprijs ervan. Alle producten en diensten (hierna “producten” genoemd) worden
voortgebracht door de werkenden. Het zijn de resultaten van hun inspanningen. En
dus hun eigendom.
Vanwege automatisering is die productie steeds efficiënter
geworden. Er zijn daardoor steeds minder menselijke inspanningen nodig voor een
gegeven productiecapaciteit. Maar ook die machines worden gemaakt door
werkenden. Daarom zijn uiteindelijk alle producten nog steeds het resultaat van
de inspanningen van werkenden.
In het huidige slavernijsysteem moeten de werkenden die
producten afstaan aan de bazen in ruil voor loon. Die bazen verkopen diezelfde
producten vervolgens terug aan de werkenden, tegen meer geld dan ze gekregen
hebben voor het maken ervan. Het verschil heet winst. Die winst komt in het
bezit van de bazen.
Willen (of moeten; ook moderne slaven hebben voedsel en
onderdak nodig) de slaven dus toegang verkrijgen tot de producten die ze zelf
gemaakt hebben, dan moeten ze hun loon weer afstaan aan de bazen.
Omdat de prijzen van producten, vanwege de winst, altijd
hoger zijn dan het loon dat de werkenden ontvingen voor het maken van die producten, kunnen
ze niet beschikken over het grootste deel van hun eigen productie (hun
eigendom). Dat deel wordt toegevoegd aan het bezit van de bazen.
De bazen worden zo bezitter van het eigendom (het resultaat
van inspanning) van de slaven.
Winst bestaat dus uit eigendom van werkenden, dat in bezit
genomen is door bazen. Winst is opbrengst van slavernij.
Belasting:
Naast het deel van hun eigendom dat slaven moeten afstaan
aan winst, moeten ze ook een groot deel afstaan aan belasting. Belasting
bestaat dus ook uit afgenomen eigendom.
Het heffen van belasting wordt gerechtvaardigd door de
bewering dat daarmee voorzieningen worden betaald. Die voorzieningen, zoals
wegen, infrastructuren diensten etc. bestaan ook uit producten. Producten die
voortgebracht worden door werkenden. Ook zij krijgen daarvoor loon, maar ook
zij moeten het grootste deel daarvan direct weer afstaan, omdat ook zij
belasting moeten betalen.
Geld en rente
De werkenden worden beloond met geld. Dat geld wordt door de
bazen geproduceerd. Die bazen hebben in de loop der tijd daarvoor een
instrument ontwikkeld. Wij kennen dat instrument als “banken”. De bazen bezitten de banken. Banken maken dat geld uit het niets. Zonder noemenswaardige
inspanning dus.
Zij stellen dat geld beschikbaar aan de slavenpopulatie door
het aan te bieden als krediet. Als lening dus. Geen enkele euro (of dollar)
wordt beschikbaar gesteld zonder dat daar een schuldeis tegenover staat. Hoe
meer geld er dus beschikbaar is, hoe meer schuld er bestaat.
Over die schuld wordt rente (rente is winst op geld) geheven.
Er moet dus altijd meer geld worden terugbetaald dan er beschikbaar gesteld is.
Daarom is er altijd meer schuld dan er geld bestaat.
De rente moet worden betaald uit het loon dat de slaven
verkregen hebben in ruil voor hun arbeid. Omdat de schuld systematisch hoger
wordt vanwege de rente, kunnen de slaven zich nooit bevrijden van deze vorm van
slavernij.
Omdat de banken (als instrument van de bazen) dat geld - met
de toegevoegde rente - produceren zonder noemenswaardige
inspanning, en de slaven ervoor moeten werken, worden de bazen zo eigenaar van
het eigendom (resultaten van inspanning) van de slaven.
Wat is de omvang van de huidige slavernij?
In Nederland is dat ongeveer 90%. Het totaal van alle opbrengsten
van inspanning (arbeid) in Nederland heet het BBP (bruto binnenlands product). De
werkenden die alles voortbrengen met hun inspanningen, ontvangen daarvan
ongeveer 30% als bruto beloning. Van dat brutoloon moeten ze gemiddeld nog
ongeveer 70% afstaan aan allerlei belastingen. Dan blijft er voor de slaven dus
een kleine 10% over om zich van voedsel en onderdak (en andere levensbehoeften)
te voorzien. De rest (ongeveer 90% dus) gaat naar de bazen.
De bewering dat belastingen worden gebruikt voor voorzieningen
is maar voor een heel klein deel waar. Als belastinggeld werkelijk werd
uitgegeven aan loon voor degenen die de voorzieningen (wegen etc.) maken, dan
zou dat geld dus van de ene werkende naar de andere gaan. En dan zou dat geld
dus bij het totaal aan betaalde lonen komen.
De omvang van de huidige slavernij is daarmee groter dan
ooit. In tegenstelling tot vroeger is nu
niet een selecte groep slaaf, maar vrijwel iedereen. Van iedereen (behalve de
bazen) wordt verreweg het grootste deel van zijn eigendom afgenomen en toegevoegd
aan het bezit dan de bazen.
Dit betekent dat de opbrengst voor de bazen zo enorm is, dat
het bestaansniveau van de slaven hoger kan zijn dan vroeger. Er zijn nu veel meer
slaven die geëxploiteerd worden dan voorheen. Daarom kan er voor de slaven iets
meer overblijven dan bij het ouderwetse systeem. Het voordeel daarvan is dat
die slaven dan minder ontevreden zijn.
Nog nooit in de geschiedenis was de scheve verhouding tussen
eigendom en bezit zo groot. Letterlijk een handvol bazen bezit nu meer dan de
helft van alle rijkdom op de wereld. Het is het resultaat van het moderne
slavernijsysteem dat het overgrote deel van al het eigendom van mensen, in
bezit van enkele bazen heeft gebracht.
Geloof
Een cruciaal element van dit slavernijmodel, is het feit dat
deze vorm van slavernij niet openlijk is. De bazen hebben in het verleden
beseft dat mensen gemakkelijker slaaf zijn en slaaf blijven, als ze geloven
GEEN slaaf te zijn.
Vaak zeggen mensen tegen mij: “Ja maar, ik voel me helemaal geen slaaf!”. En dat is
precies de bedoeling van het systeem. Het maakt gebruik van een eenvoudig
psychologisch mechanisme: als mensen geloven‘vrij’ (geen slaaf) te zijn, dan voelen
ze zich geen slaaf. Vandaar dat ons (via de media die ook in het bezit zijn van de
bazen) voortdurend verteld wordt dat we “vrij” zijn. Kennelijk hebben we het
massaal geloofd.
Slavernij is geen gevoel. Slavernij is een feitelijke situatie.
Het is de situatie waarin enkelen velen exploiteren. Of die velen dat al dan
niet beseffen (en dat dus al dan niet voelen), doet daar niets aan af.
Maar omdat het geloof van de slaven van doorslaggevend
belang is voor het (voort)bestaan van dit slavernijsysteem, ligt hierin ook de
achilleshiel ervan. Zodra de slaven gaan beseffen wat de feitelijke situatie is
(slavernij), dan vervalt dat geloof. En daarmee dus ook het belangrijkste
fundament eronder.
Sun, 16 Dec 2018 14:17:00 +0000
|
Klimaatslavernij
Er is veel discussie over het al dan niet bestaan van
klimaatverandering als gevolg van menselijke activiteit. Sommigen beweren dat
het een leugen is, maar de meerderheid lijkt het te geloven, en de discussie verhardt.
Veel minder discussie is er over de voorgespiegelde “oplossing”
van dat klimaatprobleem. Die voorgehouden oplossing is eenvoudig als altijd:
méér betalen en minder keuzevrijheid!
Voor politiek en media (en voor iedereen die ze gelooft) lijkt
het vanzelfsprekend dat méér betalen (inleveren van loon, oftewel opbrengst van
arbeid) en minder vrijheid (inleveren van keuzemogelijkheid) de oplossing voor
ieder denkbaar probleem is.
Toch kennen we voor het inleveren van loon (opbrengst van arbeid)
en inleveren van vrijheid (keuzemogelijkheid) een simpel maar erg doeltreffend
woord: slavernij. Slaven zijn mensen die de opbrengst van hun werk, en hun
vrijheid moeten afgeven. Niet alles natuurlijk, want dan overleven ze niet,
maar wel zoveel als mogelijk is.
De gangbare bewering is dus: meer slavernij is de oplossing
voor ieder probleem, en dus ook voor het “klimaatprobleem”.
Politiek en media beweren daarmee dat de aarde niet duurzaam
kan functioneren zonder slavernij. Hoe groter en bedreigender het voorgespiegelde
“probleem”, hoe meer slavernij daardoor gerechtvaardigd wordt. De essentie van
de bewering is dus: slavernij is een vereiste voor een duurzaam functionerende
wereld.
Nou zijn er twee mogelijkheden:
Of het klimaatprobleem is werkelijk, of dat is het niet.
- - Als het niet werkelijk is, dan wordt het voorgewend
met de bedoeling een valse rechtvaardiging te genereren voor meer slavernij. Dat
zou begrijpelijk zijn. Slavernij is nou eenmaal erg lucratief voor degenen die
de slaven exploiteren. En omdat slavernij een nogal negatieve bijklank heeft voor
de meeste mensen, is het handig om het anders te noemen en er een (geloofde)
rechtvaardiging voor aan te dragen. In dat geval is de aanleiding (“klimaatprobleem”)
simpelweg een leugen. En de oplossing (“meer slavernij lost het klimaatprobleem
op”) dus ook.
- - Als het wel werkelijk is, en als de planeet dus werkelijk
aan de vooravond staat van een grote klimaatramp, dan moet daarvoor natuurlijk
een oplossing gevonden worden. Politiek en media kennen echter maar één
oplossing: meer slavernij. De bewering is dan dus: “meer slavernij lost het
klimaatprobleem op”. Hier is dan niet de vraag: “is het klimaatprobleem
werkelijk?” (want dat is het dan), maar “is deze oplossing juist?”
In beide gevallen leidt het dus tot meer slavernij. In beide
gevallen wordt ervan uitgegaan dat meer slavernij de oplossing is voor een (al
dan niet werkelijk bestaand) probleem.
De logische vraag is dan: is het überhaupt mogelijk dat een
probleem kan worden opgelost door middel van slavernij? Is de bewering: “méér
slavernij is de oplossing voor problemen” waar? Los van de vraag of het
probleem werkelijk bestaat of niet.
Eén ding is zeker: slavernij is erg lucratief voor degenen
die de slaven exploiteren. Degenen die van de slavernij profiteren dus.
Traditiegetrouw zijn dat degenen die aan de top van de hiërarchische ladder
staat. Zij zijn degenen met de meeste financiële middelen, maar ook degenen met
de meeste macht. De rijken en machtigen dus. Anders gezegd: het zijn altijd de bazen die van de slaven profiteren.
Met hun rijkdom en macht hebben zij ook de meeste invloed op politiek en
media. Voor hen is het dus zowel erg lucratief, als mogelijk om mensen, via die
politiek en media, te laten geloven dat meer slavernij noodzakelijk is voor het
behoud van de wereld. Zodat die mensen zich erin schikken.
Maar wat als slavernij nooit een werkelijke oplossing is
voor welk probleem dan ook (buiten de ongebreidelde geld- en machtshonger van
een bovenklasse)? In dat geval maakt het niet meer uit of het “klimaatprobleem”
werkelijk is of niet.
Als het een leugen is, dan is meer slavernij de bedoeling.
Als het werkelijk is, dan wordt het probleem aangegrepen als gelegenheid om
meer slavernij te realiseren. Dan is meer slavernij (en dus niet het oplossen
van het probleem) ook de bedoeling.
In het eerste geval is er geen werkelijk probleem en is een “oplossing”
dus überhaupt overbodig. In het tweede geval is er wel een werkelijk probleem,
maar dan wordt dat niet opgelost met de opgelegde “oplossing”.
Er komt dan slechts een probleem bij: meer slavernij.
Misschien (nou ja, misschien…) is het voor ons handiger om
te beseffen dat geen enkel werkelijk probleem kan worden opgelost door middel
van slavernij. Zodra er een probleem wordt voorgespiegeld dat vereist dat we loon
(opbrengst van onze arbeid) en/of vrijheid inleveren, hebben we te maken met
een leugen.
Dan is OF het probleem niet werkelijk bestaand en dus een
leugen, OF de oplegde oplossing een leugen. In dat laatste geval zijn we dubbel
de pineut. Want dan vergaat de wereld alsnog, maar nu zullen we dat beleven vanuit
een slavenpositie.
Wed, 05 Dec 2018 09:52:00 +0000
|
Pietje, Marietje en de muntenman
Stel je voor,
je hebt een gezin met 2 kinderen: Marietje en Pietje
Beiden doen dagelijks een klus. Marietje stofzuigt, en Pietje doet de afwas.
Als ze klaar zijn, krijgen ze een muntje. In ruil voor dat muntje kunnen ze de
volgende dag eten krijgen.
Op een dag komt er een afwasmachine. Pietje kan zijn klus niet meer doen, want
de afwasgelegenheid is vervallen. Hij kan geen muntje verdienen, en krijgt dus
ook geen eten.
Pietje krijgt al snel honger, en probeert de stofzuigtaak van Marietje
af te pakken, om toch te kunnen eten. Marietje, die eigenlijk helemaal niet van
stofzuigen hield, blijkt er nu toch wel erg gehecht aan te zijn, en verdedigt
zich met hand en tand.
Maar het wordt nog veel gekker: de muntjes worden geleverd door de muntenman.
Hij stelt ze beschikbaar, maar hoeveel klussen er ook gedaan worden, het gezin
moet ze altijd aan de muntenman teruggeven, vermeerderd met periodieke rente.
Hoe langer het gezin gebruik maakt van de munten, hoe hoger het aantal munten is dat de
muntenman opeist.
Uiteindelijk wordt de schuld zo groot dat alle met de klussen verkregen munten,
aan de muntenman gegeven moeten worden. Hij eet aan tafel van het gezin zijn
buik kogelrond in ruil voor munten die het gezin meteen weer af moet staan,
want ja.... schuld. Terwijl degenen die alle klussen doen en het voedsel
bereiden (de gezinsleden), niets meer te eten hebben, want.... geen munten.
Wat nu?
De oplossing is eenvoudig: stop met het idiote muntensysteem. Kijk wat er in
het gezin nodig is aan klussen, en doe daar allemaal een deel van. Klussen als
schoonmaken, eten koken etc.
Het resultaat is dan beschikbaar voor de leden van het gezin,
zonder er muntjes voor te hoeven betalen. Het is beschikbaar als gevolg van de gezamenlijke
inspanningen. En niet als gevolg van muntjes. Zoals het in de meeste gezinnen
gebeurt eigenlijk.
Vreemd verhaal niewaar?
Toch is dit precies de manier waarop geld werkt in de grotere samenlevingsvorm
dan een gezin. In de samenleving dus.
Ook daar is de oplossing even eenvoudig: niet langer werken met als doel
muntjes te verkrijgen, maar werken om de benodigde zaken beschikbaar te maken.
Zodat ze beschikbaar ZIJN voor de leden van die samenleving.
Wed, 18 Apr 2018 08:24:00 +0000
|
Morele crisis
Hartzeer
Wanneer ik naar de huidige inrichting van
de wereld kijk, dan doet mijn hart pijn.
Dat komt omdat de oorlog, het geweld, de hang naar macht en rijkdom en de
daaruit voortvloeiende onvrijheid en armoede, totaal afwijken van mijn eigen
morele waarden.
Nou wordt de wereld natuurlijk ingericht door alle mensen
bij elkaar. Het kan dus zijn dat mijn persoonlijke morele waarden nogal
afwijken van de morele
waarden van de meeste
andere mensen. Dat mijn intenties een uitzondering zijn. In dat geval zal de
inrichting van de wereld
uiteraard niet aansluiten bij mijn voorkeuren. En daar zal ik het dan mee
moeten doen. Ik ben nou eenmaal niet alleen op de wereld.
Maar vrijwel alle mensen die ik tegenkom en spreek, geven
aan dat de wereld momenteel ook niet naar hun zin is. Dat die wereld ook bij
hun morele waarden niet aansluit. Als ik ernaar vraag, zegt vrijwel iedereen
liever geen oorlog, geen armoede, geen geweld en geen onvrijheid te willen.
Blijkbaar ben ik dus niet de enige met hartzeer.
Waarom?
Hoe is het dan mogelijk dat we de wereld desondanks
inrichten op een manier die deze dingen juist voortbrengt? Waarom richten we
onze wereld in op een manier die niet naar onze zin is? Waarom sluiten onze
resultaten niet aan bij de intenties van de meeste mensen? Mensen die veel liever in
vrede, voorspoed en vrijheid zouden willen leven? Wat doen we verkeerd?
De wereld wordt immers ingericht door alle mensen bij
elkaar. Die inrichting komt tot stand door wat we doen. Met dat doen, bouwen we
die wereld en wordt hij zoals hij is.
Als mensen zich bij hun doen en laten, zouden laten leiden
door hun morele waarden en hun werkelijke intenties, dan zou die wereld dat
toch moeten weerspiegelen. Maar die wereld weerspiegelt in veel gevallen
precies het tegenovergestelde.
Het kan dus eigenlijk niet anders dan dat mensen zich laten
leiden door andere dingen dan hun
eigen morele waarden en werkelijke intenties. Dat mensen hun doen en laten dus niet baseren op wat ze zelf okay vinden,
maar op iets anders.
Welke morele waarden
volgen we?
Zou het kunnen zijn dat mensen hun doen en laten baseren op
de morele waarden van iemand anders dan zijzelf? Zou het kunnen zijn dat mensen
hun eigen waarden ondergeschikt gemaakt hebben aan de waarden van een
ander? Een ander, die andere waarden
heeft dan zijzelf hebben?
Zou het kunnen zijn dat mensen hun doen en laten baseren op
morele waarden die niet de hunne zijn? Morele waarden van andere mensen? Mensen met morele waarden die volledig afwijken van
hun eigen morele waarden?
Zou het kunnen zijn dat de meeste mensen zich laten leiden
door een handvol andere mensen? Andere mensen die er totaal andere morele waarden
op nahouden dan zijzelf?
Zou het kunnen zijn dat degenen die als "leiders"
aanvaard worden, en daarom door de meeste mensen gevolgd worden, niet dezelfde
waarden hebben als de meeste mensen? En dat de dingen die de mensen onder
aanvoering van die "leiders" doen, niet hun eigen morele waarden
weerspiegelen, maar die van
de "leiders"?
Zou het zo kunnen zijn dat we onder de leiding van mensen
met andere normen en waarden, een
wereld gebouwd hebben die afwijkt van onze eigen normen en waarden? Een wereld
die niet naar de zin is van
de meeste mensen, maar alleen naar de zin (of in het
voordeel) is van enkele "leiders"?
Enkele leiders waarvan we gedacht hebben dat het een goed
idee was om ze te volgen, in de veronderstelling dat hun normen en waarden
vergelijkbaar zouden zijn met de onze? Dat we geloofd hebben dat onze gehoorzaamheid
aan hun leiding, een wereld zou voortbrengen die bij onze voorkeuren past?
Zou het kunnen zijn
dat we ons vergist hebben?
Zou het zo kunnen zijn dat er maar één manier bestaat om een
wereld te bouwen die naar onze zin is? Zou het zo kunnen zijn dat dit alleen
mogelijk is als we onze eigen normen en waarden als leidend beschouwen, en niet
die van een handvol "leiders".
Zou het zo kunnen zijn dat degenen die de ambitie hebben
"leider" te zijn, er per
definitie andere morele waarden op nahouden dan de meeste mensen? Dat deze
"leiders" vooral gedreven worden door eigenbelang en egoïsme? Door het verlangen de wereld naar
hun hand te zetten, en zichzelf te bevoordelen ten koste van de meeste andere
mensen?
Zou het zo kunnen zijn dat de huidige misstanden in de
wereld en alle problemen die daaruit voortkomen, ons hierop wijzen? Uit het feit dat de meeste mensen deze situaties als
probleem ervaren, blijkt immers dat de situatie niet naar de voorkeur is van
die meeste mensen.
Zou het zo kunnen zijn dat we hieruit kunnen leren dat het
geen goed idee is om onze eigen morele waarden onderschikt te maken aan die van
enkele "leiders"?
Zou het zo kunnen zijn dat we nu leren dat het niet mogelijk
is om de verantwoordelijkheid voor ons eigen doen en laten, te delegeren aan
anderen en tegelijkertijd een resultaat te verwachten dat aansluit bij onze
intenties?
Besef
Zou het zo kunnen zijn dat we daarom nu gaan beseffen dat we
onze eigen morele waarden als leidend moeten gaan beschouwen? Dat dit de enige
manier is om een wereld in te richten die aansluit bij die morele waarden?
Zou het zo kunnen zijn dat het tijd wordt dat wij gaan
beseffen dat we zelf verantwoordelijkheid
moeten gaan nemen voor ons doen en laten, als we een leefbare wereld willen
voor de mensheid? En niet een wereld die slechts enkelen bevoordeelt, en velen
benadeelt?
Zou het wellicht tijd worden om onze resultaten in
overeenstemming te brengen met onze intenties? Zou het wellicht tijd worden dat
we gaan beseffen dat we ons daarvoor moeten laten leiden door onze eigen morele
waarden? In plaats van door een kleine groep die heel andere intenties en
morele waarden heeft dan de
meeste van ons?
Zou het zo kunnen zijn dat we ons momenteel in een morele crisis bevinden? Een crisis die
ons dwingt om ons te herbezinnen op hetgeen we werkelijk van belang vinden?
Verantwoordelijkheid
Zou het wellicht tijd worden om te beseffen dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons doen
en laten? En daarmee voor ons aandeel in de inrichting van de wereld? En dat we vervolgens de mogelijkheid en de vrijheid gaan gebruiken om
een wereld in te richten die wel naar
onze zin is? Een wereld die aansluit bij de morele waarden van onszelf, en
(getuige hetgeen mensen zeggen) de meeste mensen?
Een wereld van vrede, vrijheid en voorspoed dus. Precies
zoals de meeste mensen zeggen te willen. Een wereld waarin we kunnen leven
zonder (of met veel minder) lijden dan nu het geval is, en waarnaar we kunnen
kijken zonder hartzeer. Een wereld die de bestaande morele waarden van de meeste mensen
weerspiegelt, in plaats van
de afwijkende waarden van enkelen.
Daarvoor is het nodig dat we stoppen ons doen en laten te
laten bepalen door "leiders". Dat we stoppen "leiders" aan
te wijzen (en vervolgens aan ze te gehoorzamen). Om de doodsimpele reden dat die
"leiders" andere dingen van belang vinden dan wij: de meeste mensen.
Thu, 10 Mar 2016 13:41:00 +0000
|
Contant geld en vrijheid
Gemak en veiligheid
Het is mij opgevallen dat de meeste mensen de wereld beschouwen vanuit hun eigen perspectief. Vanuit hun eigen zorgen, hun strijd om de eindjes aan elkaar geknoopt te houden, het betalen van de hypotheek of huur, de zorgen over hun baan of hun werkloosheid, de schoolprestaties van de kinderen en alle onzekerheden over hun toekomst.
Het is een belastend en vermoeiend bestaan. De eigen situatie slorpt vrijwel de volledige beschikbare aandacht op. Iedere vorm van aangeboden gemak is dus welkom. Alles dat het leven gemakkelijker maakt, vindt daarom gretig aftrek.
Toch bestaat ook de menselijke behoefte om geïnformeerd te zijn over de toestand in de wereld. Het journaal en de krant bieden een gemakkelijke en hapklare inkijk in die wereld. In een kwartiertje per dag is men weer "op de hoogte". Het beeld dat die media voorspiegelen, is een wereld die steeds gevaarlijker en bedreigender lijkt te worden. De boodschap is: wees bang, wees vooral erg bang.
Naast gemak, is daarom ook veiligheid erg gewild. Alles dat het voorgespiegelde gevaar kan bezweren, wordt in de praktijk met graagte omarmd.
De wereld vanuit een ander perspectief
Maar laten we de wereld nu ook eens vanuit een ander perspectief bezien. Deze keer niet vanuit het gebruikelijke perspectief (dat van de meeste mensen) maar vanuit het perspectief van enkelen.
Laten we de wereld nu eens niet bekijken door de ogen van de gewone man of vrouw, maar door de ogen van de meest machtige en rijke mensen op aarde. Zodat we die wereld niet vanuit slechts één kant zien, maar vanuit twee totaal verschillende perspectieven kunnen waarnemen. En daarmee een completer beeld krijgen van de werkelijke inrichting van die wereld.
Macht
Iedereen weet dat er machtige mensen bestaan op de wereld. Mensen met enorme invloed. Mensen die hun macht gebruikt hebben om onmetelijk rijk te worden, en hun rijkdom vervolgens gebruiken om nog machtiger te worden. Geld is immers macht.
Macht is het vermogen om het gedrag van andere mensen te bepalen. Te bepalen wat andere mensen doen dus. Macht is de controle over het doen en laten van andere mensen.
Dat betekent dat die andere mensen dat zelf niet meer kunnen bepalen. Wanneer mensen niet zelf kunnen bepalen wat ze doen of laten, zijn ze onvrij. Macht van de één, staat dus gelijk aan de onvrijheid van de anderen. Hoe machtiger iemand is, hoe onvrijer degenen zijn over wie hij macht heeft.
De meest machtige mensen op de wereld zijn degenen die het meeste invloed hebben. Het zijn de mensen die bepalend zijn voor de inrichting van onze wereld en logischerwijze zullen ze die wereld naar hun voordeel willen (laten) inrichten. Deze mensen zijn gebaat bij hun macht en dus gebaat bij onze onvrijheid.
Machtsinstrumenten
Maar macht heb je niet zomaar. Om macht te hebben moet je beschikken over machtsinstrumenten. De meest effectieve machtsinstrumenten zijn: controle over de regeringen, controle over de media, maar vooral controle over geld.
Met hun invloed en rijkdom hebben de machtigen der aarde zich daarom ingekocht in deze branches. Zo zijn ze er eigenaar van geworden. Met name hun controle over het bancaire systeem heeft hun macht enorm doen toenemen.
Zoals we recentelijk hebben kunnen zien in Griekenland, hebben ze het vermogen om hele landen tot de afgrond te drijven als deze ongehoorzaam dreigen te zijn. En daarmee kunnen ze dus ook hun macht uitoefenen over regeringen, die gedwongen worden naar de pijpen te dansen van deze machtselite. Anders gaat de geldkraan dicht. En dan eindigt ook de carrière van de betreffende politici.
Technologie
Geen enkel middel wordt onbenut gelaten om de macht te bestendigen of verder uit te breiden. En daarmee komen we bij een machtsinstrument dat de laatste decennia een steeds belangrijkere rol is gaan spelen: technologie.
Iedere beschikbare nieuwe technologie zal worden aangewend om de controle over de mensheid te vergroten. Met de rijkdom van de machtselite kan deze zich ook hierin eenvoudig inkopen. Het is de revolutie in de beschikbaarheid van digitale technologie die de elite nu wil gebruiken om de totale macht te vestigen over ieder individu. Omdat het kan.
En macht van de één, betekent nu eenmaal de onvrijheid van de anderen.
Met hun zeggenschap over regeringen hebben ze een totale, digitale surveillancestructuur laten opzetten. Volledig geautomatiseerd wordt er een uitgebreid persoons- en gedragsprofiel samengesteld van ieder individu. Ieder door hen gewenst en ongewenst gedrag wordt in kaart gebracht. Dit onder het mom van de (door de bevolking) zo gewenste veiligheid, zodat die bevolking daarmee instemt. Om het gevoel van onveiligheid aan te wakkeren, worden er desnoods werkelijke bedreigingen in het leven geroepen.
Verdwijnen privacy en verdwijnen contant geld
Vervolgens kan de macht van de elite over het monetaire systeem worden aangewend om ieder individu, bij ongewenst gedrag, uit te sluiten van toegang tot de levensbehoeften. Om daarmee het door de machtselite opgelegde gedrag af te dwingen. Wie niet gehoorzaamt, zal niet eten. Het is daarbij echter noodzakelijk dat er voor de bevolking geen ontsnappingsmogelijkheid meer bestaat, en gehoorzamen de enig overgebleven optie wordt.
Van elementair belang voor het plan, is het daarom dat contant geld verdwijnt. Zolang mensen nog hun geld van de bank kunnen halen en er anoniem mee kunnen betalen, kun je mensen niet van specifieke zaken uitsluiten.
Essentieel voor het voltooien van dit plan, is daarom het verdwijnen van contact geld, en het invoeren van volledig digitaal geld. Gecontroleerd door de banken, die weer gecontroleerd worden door de macht. Met het implementeren van dit plan is al decennia geleden gestart, door ons gewend te maken aan pinnen en digitaal bankieren. Het nadert nu de eindfase.
Het verdwijnen van privacy is op zich niet zo'n gevaar. Het verdwijnen van contant geld is op zich ook niet zo'n gevaar. Maar de combinatie, gecontroleerd door dezelfde machtselite, is levensgevaarlijk voor onze vrijheid. Het opent de weg voor totale individuele controle over al ons doen en laten. Over ons leven en ons bestaan. De macht van de machtselite, bestaat nou eenmaal uit onze onvrijheid.
Achilleshiel
Maar dit is tevens de achilleshiel van het plan. Wanneer wij het niet toestaan dat contant geld verdwijnt (omdat we het gevaar hiervan inzien) dan kan dit plan niet worden uitgevoerd. Dan kan de totalitaire technocratische wereldhegemonie niet worden ingevoerd. Dan valt het plan in duigen.
Dat is dus het werkelijk belang achter het behoud van de mogelijkheid om anoniem en contant te kunnen blijven betalen voor ons eten en andere levensbehoeften.
Wij hebben de zeggenschap EN de verantwoordelijkheid
Wij hebben hierover de werkelijke zeggenschap. Bij onze weigering te stoppen met contant geld, steken we een dikke stok voor het plan en daarmee voorkomen we het bijbehorende, volledige verlies van onze vrijheid, en de totale wereldmacht van enkelen. Het is daarom essentieel dat we er niet in meegaan.
Natuurlijk zal het "nieuwe geld" worden aangeboden onder de argumenten veiligheid en gemak. De machtselite heeft het voor elkaar gekregen dat we het zodanig moeilijk en druk hebben gekregen, dat we daarvoor gevoelig zijn geworden. Maar laten we voor één keer niet kiezen voor de weg van de minste weerstand. Laten we voor één keer kiezen voor het nemen van onze verantwoordelijkheid voor onszelf en onze kinderen. Laten we deze laatste en beslissende stap in het proces van steeds verder verdwijnende vrijheid, deze keer niet toestaan.
Graag promoot ik daarom onderstaand evenement:
Voor
geïnteresseerden organiseert Handjecontantje.org de
Bewust Wakker dag: over het behoud van contant geld, privacy en vrijheid.
Waar mensen samen komen om elkaar te inspireren, informeren en in de actie te
komen.
We hebben de intentie om (op) deze dag te creëren vanuit het bewustzijn en de
houding dat we het SAMEN te DOEN hebben, met als belangrijke voorwaarde
INTEGRITEIT in de communicatie, dus zeggen wat je doet en doen wat je zegt.
Doel van deze dag is een community realiseren waarin we gezamenlijk-
activiteiten gaan ontwikkelen, plannen en uitvoeren.
We brengen in kaart wat er nodig is, welke expertise er is en wat we vervolgens
samen kunnen doen om de verandering die dringend nodig is, te bewerkstelligen.
Daarvoor hebben we wakkere mensen nodig die willen doen. Samen Doen.
"Vrijwillig, maar niet vrijblijvend."
Praktische gegevens:
- Locatie is de Wilhelminakapel, Wilhelminaweg 7 - 3603 CR in Maarssen.
- Aanmelden kan via info@handjecontantje.org.
- Datum: zaterdag 30 januari 2016. Tijd: van 12.00 -17.00 en
daarna gelegenheid voor naborrelen (voor eigen rekening)
- We vragen een bijdrage van € 5,- voor de huur van de locatie
en de koffie/thee.
- Er is GEEN lunch bij de prijs inbegrepen.
- Voor mensen die met de trein komen: station Maarssen is goed
te bereiken vanuit Utrecht en Amsterdam, vervoer vanaf het
station en weer terug kan worden geregeld. Graag aangeven
als je je aanmeldt.
- Op de
facebookpagina van het event kun je oproepen
plaatsten voor carpoolen etc.
- Graag aanmelden via info@handjecontantje.org zodat we weten hoeveel mensen er
komen.
Tue, 05 Jan 2016 16:34:00 +0000
|
Gevoel
Ik ben geen emotioneel mens. Spijt, verdriet, verlangen,
angst: emoties gaan allemaal over dingen die er niet meer zijn, of er nog niet
zijn. Kortom, over de
afwezigheid van zaken.
Maar ik ben
wel een gevoelig mens. Mijn gevoel heeft mij altijd geduldig gediend.
Ik heb er soms niet naar geluisterd - ik verzette me er soms tegen - maar
achteraf bleek dat altijd een vergissing te zijn.
Mijn gevoel had steeds
gelijk, zonder dat ook maar ééns op te eisen. Mijn gevoel wees mij altijd op de
waarheid over de dingen die wel aanwezig waren, zonder me daartoe te dwingen.
Vanavond huilde ik. Ik schrok, ik ben dat niet gewend. De
tranen bleven komen en stroomden over de deplorabele staat waarin de mensheid
zich bevindt.
Deze geweldige schepselen, die tot zoveel grootsheid is
staat zijn, die de vrijheid en de mogelijkheid hebben om als goden op aarde een paradijs te
scheppen, die het cadeau van vrijwel oneindig potentieel zomaar ontvingen.
Deze fascinerende, fabelachtige creaturen elkaar te zien
vernietigen, vermoorden, naar het leven te staan, doet soms pijn aan mijn hart. Maar het ergste van alles:
hun eigen grootsheid te zien ontkennen en zichzelf daarom te verkwanselen aan de
minsten onder hen. De minsten die daarom de machtigsten geworden zijn. Letterlijk ten hemel schreiend.
Daarop wees mij mijn gevoel. Dat gevoel dat me nooit in de
steek liet. Deze gids die ieder van ons gewoon heeft mogen ontvangen en
gebruiken. Onderdeel van het fantastische cadeau dat het leven is. Maar waarvan
zo vaak en zo veel wordt geloofd dat het zonder waarde en zonder glans is, en
daarom in zoveel gevallen niet eens wordt uitgepakt.
Het is de werkelijke definitie van het woord "zonde".
Maar tegelijkertijd zei datzelfde gevoel ook dat het cadeau
er nog steeds is, dat het nog steeds kan worden uitgepakt en gebruikt. Het is
niet te laat. Zolang we leven is het nooit te laat. Dit onnoemelijke menselijke
potentieel is geduldig. Net zo geduldig als mijn gevoel.
Het is er altijd en het zal altijd tot onze beschikking
staan, zonder het ons kwalijk te nemen dat we het zo lang genegeerd hebben.
Altijd dienstbaar, zonder voorwaarden. Altijd aanwezig,
zonder op te dringen. Altijd liefdevol, zonder verwachtingen. Altijd
indrukwekkend, zonder trots. Altijd krachtig, zonder geweld. Altijd en voor
eeuwig onkwetsbaar, zonder verweer.
Dit besef kent geen verwachting, geen doel en geen plan. Het
is niets meer dan een mogelijkheid. Want wij mensen hebben zelfs de vrijheid om
onze grootste schatten niet te gebruiken. De mogelijkheid ze in een hoek te
gooien en er niet naar om te kijken.
Het is werkelijk, letterlijk en altijd aan ons.
Mon, 07 Dec 2015 11:21:00 +0000
|
Is winst goed voor de economie?
De meeste mensen geloven dat winst goed is voor de economie. Maar is dat wel zo? Of is het
alleen in het belang van
de winstmakers dat de meeste mensen dit geloven? Omdat die mensen dan, vanwege dit geloof, geen bezwaar maken tegen het winstmodel?
Economie
Economie is, collectief gezien, eigenlijk een simpel
mechanisme:
Alle producten en diensten worden gemaakt door alle mensen
die ze maken. Voor hun inspanning (hun arbeid), krijgen die mensen geld. Met
dat geld kopen ze vervolgens diezelfde producten en diensten.
Dat geld komt zo terug bij de bedrijven die de producten en
diensten (verder aangeduid als producten) leveren, en met dat geld kunnen die
bedrijven weer de lonen betalen aan de mensen die de producten en diensten
maken. Die daarmee vervolgens de producten weer kopen. Etc.
Dit is dus een keurig, zichzelf in stand houdend mechanisme.
Een mechanisme dat nooit schaarste kan opleveren, en ook nooit werkloosheid. De
makers zijn de afnemers, en de afnemers zijn de makers. Het is, collectief gezien,
dezelfde groep.
Toch werkt het in de praktijk niet zo. En daar is maar één
reden voor: het is voor enkelen mogelijk om systematisch geld uit het mechanisme te halen en dit voor zichzelf te houden. Zonder er zelf producten voor te maken en zonder (het grootste deel van) dat geld uit te geven aan producten.
Dit geld is vervolgens niet beschikbaar voor de makers van de producten (in de vorm van beloning voor hun arbeid)
en zo kunnen die makers diezelfde producten niet allemaal meer kopen.
Winst
Dit verschijnsel heet winst.
Winst is het verschil tussen wat mensen betaald krijgen voor het maken van producten (loon), en wat ze moeten betalen voor het kopen van die producten (prijs). Die winst komt ten goede aan de winstmaker(s). Daarvan zijn er verhoudingsgewijs maar heel weinig. Veruit de meeste mensen verkrijgen hun geld uit loon, in ruil voor hun arbeid.
Winst leidt tot rijkdom van enkelen. Miljardairs hebben hun rijkdom niet
vergaard door miljoenen malen zoveel te werken als andere mensen. Ze hebben hun
rijkdom niet vergaard door miljoenen malen zoveel producten te maken met hun
inspanningen. Ze hebben hun rijkdom vergaard via winstmodellen. Hun rijkdom bestaat uit gemaakte winst.
Deze winst is bijeengebracht door producten die door de
werkenden gemaakt zijn, te (laten) verkopen en daar winst op te maken. Oftewel, door
meer voor de producten te krijgen, dan het kost om ze te laten maken. Alle
rijkdom van de rijken
is zo tot stand gekomen. Geen enkele rijke, maakt zelf de producten waarop hij zijn winst maakt.
De
positie van winstmaker is maar voor enkelen toegankelijk. Het
is vrijwel alleen weggelegd voor mensen die al rijk zijn. Met hun vermogen kopen ze eigenaarschap (aandelen) van
bedrijven en daarmee verkrijgen zij de positie van winstmaker.
Deze positie wordt dus gekocht met rijkdom, en die rijkdom bestond al uit winst.
Winst leidt tot rijkdom van de winstmaker, en
die rijkdom leidt vervolgens tot nog meer winst en dus tot nog meer rijkdom.
Dit heet: met geld geld vergaren. En
dus niet met werken.
Dat zou geen probleem opleveren als die rijken al dat geld
vervolgens zouden uitgeven aan producten. Zodat degenen die wel
werken, die producten kunnen maken en daarvoor beloond kunnen worden. Maar de
rijken geven dat geld niet uit. Als ze dat wel zouden doen, dan zouden ze hun
geld dus uitgegeven hebben, en dan waren ze geen rijken meer.
Rijkdom
Het is onmogelijk voor de rijken om dat gewonnen geld
allemaal uit te geven. Ten eerste omdat ze dan niet meer rijk zouden zijn, en
dan zouden er dus geen rijken bestaan. Maar ook omdat een mens nou eenmaal maar
een beperkte hoeveelheid producten kan consumeren. Tien sportwagens, een
collectie villa's en dagelijkse banketten met champagne en kaviaar, zijn voor
miljardairs onvoldoende om het op de krijgen. Het is onmogelijk om het allemaal
uit te geven aan producten. Ze blijven, ondanks hun levensstijl, nog steeds rijk.
Het geld waaruit die rijkdom bestaat, is dus gereserveerd. Opgepot. Dat geld is dus niet
beschikbaar in het mechanisme van de economie. Er kunnen, met dat rijkdomgeld, dus
geen producten gekocht worden. En dus ook niet gemaakt worden. En doordat ze
niet gemaakt kunnen worden, kunnen mensen dus ook niet beloond worden voor het
maken ervan.
Rijkdom van enkelen leidt dus tot afname van geld dat beschikbaar is
voor het belonen van alle andere mensen, en daarmee tot afname van geld dat beschikbaar is
voor het kopen van producten. De rijken geven het immers niet uit, en de
niet-rijken (die alle producten maken) hebben er geen beschikking over. Omdat
de rijken het voor zichzelf houden.
Het geld waarmee ze - via winst - rijk geworden zijn, is
betaald door mensen die hun geld wel
uitgeven. Het is betaald door de consumentenvan de producten
waarop de winst gemaakt wordt. Door degenen die deze producten gekocht hebben.
En deze mensen hebben
hun geld wel verkregen door te
werken. Ze hebben het verdiend als beloning voor het maken van de producten (producten waarop de winst gemaakt wordt). Ze moeten voor het kopen van die producten altijd meer betalen dan ze krijgen voor het maken van diezelfde producten. Het verschil (winst) gaat naar degenen die niets maken.
Armoede en
werkloosheid
Het geld dat door de rijken uit de economie gehaald is (door het voor zichzelf te reserveren), is
niet langer beschikbaar in de economie. Het is niet langer beschikbaar voor
lonen om daarmee producten te maken, en dus ook niet voor consumenten om daarmee producten te kopen. Producten die niet gekocht worden,
kunnen niet worden gemaakt, en dus kunnen mensen ook niet meer beloond worden
voor het maken ervan. Dat betekent dus minder banen. Mensen die geen baan meer hebben, kunnen geen geld meer verdienen voor het kopen van producten, en kunnen er dus nog minder gemaakt worden, etc.
Anders gezegd: winst leidt tot minder werkgelegenheid en dus
tot minder verdiengelegenheid.
Oftewel, toenemende winst/rijkdom van enkelen, leidt tot
toenemende werkloosheid en/of armoede voor de rest.
Dit mechanisme - het mechanisme van steeds rijker wordende
rijken en afname van werk/verdiengelegenheid voor de rest - is momenteel
uiterst zichtbaar.
Het winstmodel leidt tot rijkdom van enkelen en die rijkdom
leidt onherroepelijk tot krimp van de reële economie: de economie van goederen en diensten.
Uiteindelijk is alle rijkdom van de rijken betaald door
de afnemers
van producten (consumenten die met werken hun geld verdienen). Producten waarop de winst zit die de rijkdom van de rijken genereert. Als
gevolg van die winst/rijkdom, is er minder geld beschikbaar voor de rest en kunnen de afnemers dus steeds minder producten kopen.
En dus ook steeds minder bijdragen aan de winst en dus aan de rijkdom van de winstmakers.
Het winstmodel is
eindig
Om die rijkdom desondanks te kunnen laten groeien, zullen de
rijken hun macht aanwenden om de beloningen (lonen) verder te laten krimpen. Of
de prijzen te laten stijgen. Of een combinatie van beide. Zodat de winstmarges
(ondanks teruglopende afzet) kunnen blijven bestaan of kunnen groeien.
Maar dat leidt tot verder verlies aan koopkracht. Net zolang
totdat er nauwelijks meer koopkracht over is. En er dus ook geen mogelijkheid
meer bestaat tot het maken van winst.
Het winstmechanisme is dus een eindig systeem. Het houdt op
als de parasiterende partij, de geparasiteerde partij omzeep geholpen heeft. En
daarmee ook haar eigen bestaansrecht opgesoupeerd heeft.
* Met winst bedoel ik
corporate winst die ten goede komt aan aandeelhouders. Aandeelhouders die niet zelf
werkzaam zijn in de bedrijven die hun winst genereren, maar waarvan ze wel eigenaar zijn. Aandeelhouders die
uitsluitend aandeelhouder/eigenaar zijn vanwege het rendement op hun geld, die verder geen
binding hebben met het bedrijf en er ook verder geen bijdrage aan leveren. Aandeelhouders die, zodra het bedrijf minder
winst oplevert, hun geld verplaatsen naar een meer renderende plek.
Met winst bedoel ik nadrukkelijk niet de opbrengst van de inspanningen van de MKB ondernemer of kleine zelfstandige die veelal zelf keihard werkt. Fiscaal gezien wordt dit ook winst genoemd, maar dat is het eigenlijk niet. Het is gewoon vergoeding voor arbeid. En dus geen winst.
Sun, 16 Aug 2015 09:38:00 +0000
|
De wereld als slavenkolonie
 De wereld is een slavenkolonie. Die slavenkolonie wordt gerund en beheerd door één misdaadsyndicaat. De populatie van de kolonie bestaat uit twee soorten mensen: de eigenaren, en de slaven.
Uiteraard vereist het runnen van zo'n misdaadsyndicaat een
organisatiestructuur. In de huidige situatie is het syndicaat daarom
onderverdeeld in een aantal afdelingen,
elk met een eigen functie.
- Het strategisch topmanagement
Hier bevindt zich de top van het syndicaat. Het zijn de eigenaren
ervan. Hier worden de strategieën ontwikkeld die de macht en rijkdom van deze
top moeten vergroten. Daarnaast wordt hier bepaald hoe de andere afdelingen
moeten functioneren. Die andere afdelingen werken als instrumenten ten bate van de macht en rijkdom van
deze top. Alleen binnen dit strategisch topmanagement is de volledige agenda van het
syndicaat bekend.
- Het uitvoerend management
Dat zijn de regeringen en overheden van de wereld. Zij zijn
de uitvoerende organen van het syndicaat. Deze afdeling vaardigt (op bevel van het
topmanagement) de regels (wetten) uit waaraan de slaven zich moeten houden, voert de dagelijkse controle, bestuurt het geweld dat op de slaven losgelaten wordt (leger, politie) en
int de belastingen die indirect bijdragen aan het verdienmodel van het
syndicaat. Het is het dagelijks management en het dient als incassobende,
slavendrijver en bestraffer. Deze afdeling wordt in stand gehouden met instemming van de slaven. Die instemming wordt verkregen door de slaven de illusie te geven dat ze vrij zijn, en dat ze de regering zelf mogen kiezen. Voor de top vormt deze afdeling een potentieel risico omdat ze
beschikt over wapens. Dit risico wordt onschadelijk gemaakt door deze afdeling volledig
financieel afhankelijk te maken van het topmanagement door middel van onaflosbare
schulden.
- Het commercieel management
Dat is het monetair/kapitalistische systeem. Dit is het
uiteindelijke verdienmodel van het syndicaat. Hier wordt zoveel mogelijk waarde
die de slaven met hun arbeid leveren, geconfisqueerd door het syndicaat. Deze
afdeling gebruikt daarbij banken en rechtspersonen (NV's, BV's
etc.) waarvan het topmanagement eigenaar is. Hier wordt zowel vrijwel alle
arbeid geleverd door de slaven (werknemerschap) als vrijwel alle opbrengst
daarvan afgenomen van de
slaven. Het instrument dat hiervoor wordt ingezet is het geld/schuldsysteem.
- Het PR management
Deze afdeling houdt zich bezig met perceptiemanagement. Het
doel is te voorkomen dat de slaven beseffen dat het syndicaat bestaat en wat de werkelijke aard ervan
is. Het middel dat hiervoor gebruikt wordt, is liegen. Het doel van liegen is
de slaven te laten geloven dat de afdelingen van het syndicaat (en het syndicaat
zelf) niet de bedoeling hebben om op de slaven te parasiteren, maar ze te
beschermen. Deze afdeling kennen we onder de noemer: media.
De bovenstaande afdelingen moeten natuurlijk bemand worden.
Het syndicaat verleent hiervoor privileges aan een aantal slaven. Die
privileges variëren van een modaal inkomen als ambtenaar, tot een topinkomen
in de bancaire sector, of van lokaal bestuurder tot enige bescheiden macht als
landelijk politicus etc.
In ruil voor die privileges, nemen deze slaven een
afgebakende taak op zich. Veruit de meeste van deze slaven zijn zich er niet van
bewust dat ze deel uitmaken van het misdaadsyndicaat. Ze overzien alleen hun
eigen taak en geloven een eerzaam beroep te hebben.
De topslaven zijn zich daar vaak meer bewust van, maar hun
beloning is dusdanig riant dat het belang van positiebehoud groter is dan de roep van het geweten.
Slaven met een gezond ontwikkeld geweten, komen voor deze posities niet in
aanmerking.
Deze organisatie van het misdaadsyndicaat functioneert op
zich prima, maar kent een aantal kwetsbaarheden. Ten eerste werken er bij de
verschillende afdelingen betrekkelijk veel mensen. Die moeten allemaal bestuurd
(en betaald) worden en dat is niet erg efficiënt. Ten tweede kan het syndicaat alleen
voortbestaan zolang de slaven niet beseffen dat het om een misdaadsyndicaat gaat. Dat maakt het hele systeem
kwetsbaar voor plotselinge bewustzijnsgroei onder de slaven.
Om die reden, wil het strategisch topmanagement (tevens de eigenaren van het
syndicaat) het met minder submanagement gaan doen. Daarnaast wil het minder
afhankelijk worden van het geloof van de slaven. Het moet eenvoudiger, efficiënter en
(voor de eigenaren) veiliger.
Om deze redenen, moet de organisatiestructuur op de schop.
Het nadeel daarvan is dat de slaven gehecht zijn aan deze structuren, en daarom
een eenzijdige verandering niet zomaar zullen accepteren. De oplossing hiervoor
is het opzettelijk creëren van problemen (crisis) en het hiermee scheppen van een
situatie van "overmacht". En die overmacht moet vervolgens
maatregelen rechtvaardigen die zonder die overmacht niet aanvaard zouden
worden.
Maatregelen zoals directe individuele elektronische controle
over het gedrag van alle slaven en een nieuw elektronisch verdienmodel (100% centraal
gecontroleerd, digitaal geld) dat tevens het geweld van het uitvoerend
management grotendeels overbodig maakt. De slaven kunnen dan immers bij ieder
ongewenst gedrag, individueel en volautomatisch uitgesloten worden van de toegang tot
voedsel en andere zaken die een levensvoorwaarde zijn voor die slaven. Zonder
te kunnen teruggrijpen op anonieme contante betaling. Niet gehoorzamen betekent dan niet eten.
Daarnaast is het uitvoerend management (regeringen) nu erg
versnipperd en dus is het besturen ervan omslachtig. Dit moet dus worden
samengevoegd tot één afdeling (één wereldregering, met één wetgeving, één leger
etc.)
Op dit moment is er dus een reorganisatie gaande binnen het
misdaadsyndicaat. Dit om te voorkomen dat het "wakker worden"van de slaven het einde
van het syndicaat zal betekenen.
Dit brengt echter wel een risico met zich mee: door alle
veranderingen, zouden de slaven versneld tot ongewenste inzichten kunnen komen.
Bijvoorbeeld het inzicht dat ze slaven zijn.
Gerund door een misdaadsyndicaat. En dat ze zich - vóór de voltooiing van de reorganisatie
- daarvan bevrijden. Ze zijn immers in een overgrote
meerderheid en alleen hun geloof houdt ze gevangen....
Spannende tijden dus.
Mon, 27 Jul 2015 15:09:00 +0000
|
Bezuinigen
Mensen stemmen in met "bezuinigingen" omdat ze de collectieve situatie vergelijken met hun persoonlijke situatie. Als ze zelf teveel uitgeven en daardoor rood staan, moeten ze minder geld uitgeven. Dat betekent dat ze minder geld aan anderen moeten gaan betalen in ruil voor producten/diensten. Oftewel minder moeten kopen. Dat is herkenbaar voor mensen.
Maar collectief werkt het niet zo. Bij iedere transactie, betaalt het collectief zichzelf. Iedere uitgave in het collectief, is ook een inkomst ergens in dat collectief.
Een collectief is een verzameling mensen die iets gemeen hebben. Een munteenheid bijvoorbeeld.
Geld uit dat collectief houden aan de uitgavenkant (wat de definitie van bezuinigen is), resulteert dus in minder geld aan de inkomstenkant in dat collectief. En dus minder capaciteit aan de uitgavenkant, en dus minder aan de inkomstenkant etc. Een vicieuze cirkel waarvan de gevolgen nu zo duidelijk zichtbaar worden.
Bezuinigen leidt dus tot afname van het totale aantal transacties. Een ander woord voor het totaal aan transacties dat plaatsvindt in een collectief, is "economie". Bezuinigen leidt dus onherroepelijk tot krimp van de economie.
Dit betekent dat "leiders" (zoals Dijsselbloem en consorten) die beweren dat bezuinigingen leiden tot herstel van de economie, OF zo dom zijn dat ze dit eenvoudige principe niet begrijpen, OF dat ze liegen.
Op dit moment roepen vrijwel alle toonaangevende economen (waaronder Nobelprijswinnaars) dat bezuinigen leidt tot het vernietigen van de economie. Deze informatie is ook voor die "leiders" toegankelijk. 'We hebben het niet geweten' gaat dus niet meer op.
Dit betekent dat er geen andere mogelijkheid resteert dan dat de Dijsselbloemen van deze wereld liegen. Dat ze liegen als ze zeggen dat ze de bedoeling hebben de economie te herstellen, en vervolgens toch bezuinigen. Het betekent dat ze een andere bedoeling hebben. Dat ze de bedoeling hebben om de economie te vernietigen, in plaats van te herstellen. Het betekent dat ze malafide zijn.
De wereld kent een ellenlange historie van malafide "leiders", dus op zich is dit niks nieuws. Wat wel nieuw zou zijn, is het besef onder de bevolking dat het geen goed idee is om zich te laten leiden door dit soort malafide figuren. Volgens mij hebben we daarvoor als mensheid nu toch wel voldoende ervaring opgedaan.
Sun, 19 Jul 2015 11:06:00 +0000
|
Winst: overproductie, werkloosheid en slavernij
De meeste mensen menen te weten dat winst* goed is. Dat de
economie winst nodig heeft en dat iedereen daar uiteindelijk van profiteert.
Maar is dat wel zo?
Wat is winst
eigenlijk?
Iets krijgt pas (handels)waarde als er arbeid aan toegevoegd
wordt. Grondstoffen zijn immers door de natuur gegeven en dus gratis. Pas als
er arbeid aan toegevoegd wordt (door ze bijvoorbeeld op te graven) krijgen ze
geldwaarde. Als er vervolgens opnieuw arbeid aan toegevoegd wordt (als er iets
van gemaakt wordt), dan stijgt de
waarde. Arbeid is dus het enige dat waarde genereert. Anders gezegd: arbeid =
waarde.
Maar de
waarde van iets, is iets anders dan de prijs ervan. Dat komt
omdat in de prijs het element winst is toegevoegd. Winst is geld dat
overblijft nadat alle arbeid/waarde betaald is. Winst is het aandeel in de prijs waar
geen waarde/arbeid tegenover staat.
Prijs = waarde/arbeid
+ winst.
Dit geldt voor de gehele productieketen, want ook de prijs van alle
productiemiddelen zoals gebouwen, energie, machines, halffabricaten, vreemd
kapitaal etc. is opgebouwd uit arbeid + winst.
De
eindprijs van ieder product/iedere dienst bestaat
uiteindelijk dus uitsluitend uit een optelsom van de elementenarbeid en winst.
Winst is dus het deel van de prijs waarvoor geen arbeid (=waarde) geleverd is. Omdat
arbeid het enige is dat waarde toevoegt, is de prijs van een
product/dienst (incl. winst) altijd hoger dan de waarde ervan. De prijs is
immers: waarde PLUS winst.
Maar om het product te kunnen kopen, moet wel die prijs (inclusief
de winst dus) betaald worden. En om het benodigde geld daarvoor te verdienen,
moet wel arbeid geleverd worden. Dat betekent dat er altijd meer arbeid
geleverd moet worden om een product te kunnen kopen, dan nodig is om hetzelfde
product te maken. Het verschil is de winst.
Alle werkende mensen bij elkaar maken (met hun arbeid) alle
producten en diensten die beschikbaar zijn. Dat werken wordt beloond met geld.
Al die mensen bij elkaar krijgen echter voor het maken van die producten,
minder geld dan ze moeten betalen voor het kopen ervan. Om genoeg te verdienen
om de producten toch te kunnen kopen,
moeten de mensen altijd meer werken dan nodig is om diezelfde producten te maken. Vanwege de winst.
Overproductie
Dat benodigde extra werk, leidt natuurlijk ook tot extra
productie. Als mensen meer moeten werken dan feitelijk nodig is, produceren ze
ook meer dan feitelijk nodig is.
Anders gezegd: vanwege winst moet er altijd meer gewerkt, en
dus meer geproduceerd worden dan er gekocht kan worden. Dat is overproductie.
Werkloosheid
Overproductie bestaat uit onverkochte producten. Eigenaren
van bedrijven zullen het niet prettig vinden als ze met hun producten blijven
zitten, en zullen de productie daarom omlaag willen brengen. Dat betekent dat
er minder gewerkt zal kunnen worden. Dat resulteert dus in minder
werkgelegenheid. En dus minder verdiengelegenheid. En dus minder
koopgelegenheid.
Winst genereert een kloof tussen productiecapaciteit (teveel) en
koopcapaciteit (te weinig).
Winst leidt dus onherroepelijk tot overproductie en
overproductie leidt onherroepelijk tot werkloosheid.
Dit is precies wat er nu gebeurt. Mensen hebben behoefte aan
producten, maar verdienen met het maken van die producten onvoldoende om ze allemaal
te kunnen kopen (vanwege de winst). Daarvoor moeten ze extra werken en dat betekent overproductie. Overproductie leidt tot
terugschroeven van productie en dus tot afname van werkgelegenheid. En dus tot afname van verdiengelegenheid. En dat betekent steeds
minder gelegenheid om producten te kunnen kopen. Dit mechanisme leidt tot
armoede.
Armoede is niet gebrek aan geld, maar gebrek aan toegang tot
benodigde producten zoals onderdak, voedsel, energie, kleding etc. Allemaal
producten van menselijke arbeid. Die toegang wordt beperkt door winst. Winst
leidt tot beperkte toegang tot de producten die alle mensen bij elkaar, zelf
maken.
Rijkdom
Verreweg de meeste mensen verdienen hun geld met werken. Met
het leveren van arbeid dus. Oftewel, met het leveren van waarde.
Voor verreweg de meeste mensen is dat de enige manier om aan
het benodigde geld te komen om producten/diensten te kunnen kopen. Soms geven mensen
het met hun arbeid verdiende tegoed (geld) niet meteen uit. Dat heet sparen.
Sparen leidt tot het bezit van
waarde.
Dit geldt voor vrijwel iedereen. Behalve voor de
winstmakers. Winst is immers geld waarvoor geen
arbeid geleverd is. Degene die de winst opstrijkt, is dus degene die geld
krijgt zonder er zelf arbeid voor te leveren. Zonder er waarde voor te leveren.
Winst maken is profiteren van
de arbeid die door anderen geleverd is.
Dit betekent dus: tegoed (geld) ontvangen zonder waarde te
leveren. Wanneer dat geld cumuleert (oppot), leidt dat tot rijkdom van de winstmaker. Er
is dus een verschil tussen bezit (nog niet uitgegeven tegoed uit arbeid) en
rijkdom (gecumuleerd tegoed, zonder geleverde arbeid).
Alle rijken op de wereld, hebben hun rijkdom vergaard door
winst. Niet door werken. Een handjevol allerrijksten, heeft momenteel meer geld
dan de 3,5 miljard armste mensen bij elkaar. Dat hebben ze niet voor elkaar
gekregen door miljoenen malen zoveel arbeid te leveren als die armen. Dat
hebben ze gegenereerd met winst.
Rijkdom bestaat dus uit winst. Winst is geld waarvoor
anderen gewerkt hebben, maar dat opgestreken wordt door mensen die daarvoor
geen arbeid (=waarde) geleverd hebben.
Rijkdom bestaat uit niet-uitgegeven geld. Als je al het geld
dat binnenkomt uitgeeft, word je immers niet rijk. Je wordt rijk als je meer
geld binnenkrijgt dan je uitgeeft. Als dat geld oppot. Rijkdom is dus geld dat
uit de roulatie gehaald is. Geld dat geparkeerd is bij de winstmakers/rijken. Geld
waarvoor (door leden van
de samenleving) gewerkt is, maar dat niet beschikbaar is in de
samenleving.
Rijkdom is dus uit de samenleving weggeparasiteerde,
gecumuleerde waarde. Waarde die ten goede komt aan degenen die zelf geen waarde
leveren. Aan de winstmakers.
Slavernij
Winst is dus het profiteren/toe-eigenen van de opbrengst vande arbeid van
anderen. En dat is precies de definitie van slavernij.
Winst = slavernij.
Als op het totaal van alle producten winst gemaakt wordt,
zijn alle mensen die al die producten maken gedeeltelijk slaaf. Een deel van de opbrengst van
de door hen geleverde waarde (arbeid) komt dan immers ten goede aan de
winstmakers, en dus niet aan henzelf (terwijl zij de werkelijke waarde/arbeid
leveren).
Het bestaan van het verschijnsel rijkdom, bewijst dat die
winst ook daadwerkelijk gemaakt wordt. De rijkdom van de rijken bestaat
immers uit winst.
Sterker nog: de rijken worden steeds rijker en de armen
steeds armer. Dat betekent dat het totaal aan winst toeneemt. En dat betekent
dat er sprake is van toenemende overproductie, toenemende werkloosheid en
toenemende armoede. En toenemende slavernij.
Is winst nodig?
Als iedere werknemer, inclusief de directeur/eigenaar,
betaald is voor zijn arbeid, waarom zou er dan nog winst gemaakt moeten worden?
Een vaak gehoord argument is: om reserve op te bouwen voor
moeilijkere tijden. Maar reserve is geen winst. Het blijft in het bedrijf en
komt niet ten goede aan de winstmakers (eigenaren/aandeelhouders).
Een ander argument is: om investeerders en financiers te
interesseren. Waarom zou iemand investeren in het bouwen van bijvoorbeeld een
fabriek, als er geen winst in het vooruitschiet ligt?
Feitelijk zijn er twee type investeerders:
mensen/instellingen die veel geld beschikbaar hebben, en banken.
Mensen/instellingen die veel geld ter beschikking hebben,
zijn rijken. Hun geld bestaat dus al uit voorheen gecumuleerde winst. Doordat
zij parasiteren op de werkenden en daarom rijk zijn, worden de mensen die de
werkelijke waarde (arbeid) leveren, armer. Daardoor kunnen die werkenden niet
zelf gezamenlijk investeren. Investeerders zijn dus nodig als gevolg van winst. En niet omgekeerd.
Het product van banken is geld. De prijs van dat
product is rente, en ook die prijs bestaat uit de combinatie arbeid + winst.
Zonder die winst zou de prijs van het
beschikbaar stellen van een voorschot (krediet) vrijwel nul zijn. En dus geen
invloed hebben op de
eindprijs van het product. Dat is nu (in hoge mate) wel het
geval.
Winst is slavernij. Alleen als we vinden dat slavernij
noodzakelijk is in de samenleving, zou er een rechtvaardiging bestaan voor
winst.
Wat dan?
Ons huidige monetair/economische systeem maakt het mogelijk
om waardedrager (geld) te bemachtigen zonder er waarde (arbeid) voor in ruil te
geven. Winst te maken dus.
Hoe meer winst iemand maakt, hoe meer rijkdom hij vergaart en
hoe gemakkelijker het wordt om nog meer winst te maken. Dat gaat in toenemende
mate ten koste van degenen die wel echte waarde/arbeid leveren. Winst van
enkelen, betekent verlies voor velen.
Als we dat niet meer willen, is dat zeer eenvoudig op te
lossen: maak een systeem waarin waardedrager (geld) uitsluitend te verkrijgen is door waarde (arbeid) te leveren. En op
geen enkele andere manier.
Dan kan er alleen nog bezit bestaan (nog niet uitgeven geld
uit geleverde arbeid/waarde), en geen rijkdom (gecumuleerde winst, zonder
geleverde arbeid/waarde).
En omdat armoede het gevolg is van rijkdom/winst kan er dan
dus ook geen armoede meer bestaan. En geen overproductie (met alle gevolgen van
dien voor de planeet). En geen werkloosheid. Dan zou iedereen precies evenveel
waarde kunnen kopen als hij levert. En dan zou niemand meer moeten werken dan werkelijk
nodig is. Of minder verdienen dan hij verdient te krijgen.
* Voor de duidelijkheid: met winst bedoel ik niet de verdiensten van een kleine zelfstandige. Dat is gewoon vergoeding voor de door hemzelf geleverde arbeid. Bij alle andere bedrijven (BV's, NV's etc.) wordt de winst berekend na aftrek van alle loonkosten, dus ook die van de directeur/eigenaar. Deze winst komt ten goede aan de eigenaren/aandeelhouders die zelf niets bijdragen aan het tot stand komen van de producten die de bedrijven waarvan ze aandeelhouder zijn, produceren.
Thu, 29 Jan 2015 19:13:00 +0000
|
Waartoe zijn we op aarde?
Wat zijn we?
De
klassiek vraag “Waartoe zijn wij op aarde” is welbeschouwd een vreemde vraag.
Waartoe is een plant op aarde? Of een dier? Of bergen? Waartoe bestaat de
aarde? Waartoe bestaat wat-dan-ook in
het Universum?
De definitie van het Universum is: Alles-dat-IS (heel-al,
heelal). Het is de complete verzameling van alles dat bestaat. Die verzameling
bevat dus alles dat bestaat. Inclusief de mensheid. Er kan per definitie niets
zijn dat erbuiten valt. Meer dan Alles, kan immers niet bestaan. Bestond dat
toch, dan zou het vanzelf weer binnen de verzameling vallen die Universum heet
en die dus alles omvat.
Daarom
is er maar één Universum (letterlijk: één versie). Er is dus maar één ding dat
het Universum definieert, en dat is dat Universum zelf. Er is verder niets om het mee te vergelijken of aan te
relateren. Dat betekent dat het Universum volmaakt beantwoordt aan de definitie van het
Universum.
Anders
gezegd: het Universum is per definitie
volmaakt. Het is per definitie en altijd “in orde”. Alles in het Universum is
daarom altijd precies zoals het moet zijn. Alles in het Universum IS er, omdat
het er IS. Al die dingen samen, vormen het volmaakte Universum.
Ook
wij mensen maken deel uit van dat Universum. Ook wij ZIJN er omdat we er ZIJN.
Omdat in het Universum alles per definitie volmaakt is (er IS niks anders),
zijn wij dat ook. In het Universum heeft alles een volmaakte functie in de
volmaakte werking van het geheel, en dus hebben wij ook zo’n functie.
De
vraag zou dus kunnen zijn: “Wat is onze functie?”. Het feit dat wij zijn
uitgerust met een mate van bewustzijn (bewustzijn dat ons in staat stelt deze
vraag te stellen) hoort dus volmaakt bij mensen. Dat bewustzijn is onderdeel
van ons en wij zijn onderdeel van het volmaakte Universum. Dat wil zeggen dat
onze functie tot de
volmaaktheid van het Universum behoort.
Blijkbaar
is het voor de
volmaaktheid van het Universum nodig dat iets of iemand zich bewust wordt van de volmaaktheid van
dat Universum. Ons bewustzijn biedt die mogelijkheid.
Wij
zijn daarmee het onderdeel van het Universum dat (hier op aarde) de functie en
het vermogen heeft om dat Universum zelf,
in zijn eigen volmaaktheid bewust te beleven.
Om
het begrip volmaaktheid te kunnen beleven en daarvan bewust te worden,
is het echter wel noodzakelijk dat we ook het begrip onvolmaaktheid kennen.
Wanneer
er uitsluitend volmaaktheid zou bestaan, zouden we het niet als zodanig kunnen
beleven en waarderen. Net zomin als we het begrip gezondheid zouden kunnen
beleven en waarderen als er nooit ziekte zou (hebben) bestaan. Gezondheid zou
dan volkomen vanzelfsprekend zijn; we zouden er niet eens een woord voor kunnen hebben.
Het
Universum kan zijn eigen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot
onvolmaaktheid.
Wij
kunnen volmaaktheid uitsluitend beleven in relatie tot onvolmaaktheid.
Toch
bestaat er in het Universum uitsluitend volmaaktheid. Dat zou dus betekenen dat
die volmaaktheid nooit beleefd zou kunnen worden. Op de vraag: “Hoe kan die
volmaaktheid dan toch beleefd worden?” heeft het Universum een volmaakte
oplossing gevonden:
Creëer
een soort die het vermogen voor bewuste beleving heeft, en daarnaast in staat
en vrij is om zelf te creëren. Zodanig vrij, dat die soort ook vrij en in staat
is om onvolmaaktheid te creëren. Onvolmaaktheid die door die soort zelf
gecreëerd wordt en als zodanig beleefd wordt. En die diezelfde soort in staat
stelt om vervolgens de
volmaaktheid van het Universum te beleven in relatie tot de (door die soort zelf gecreëerde)
onvolmaaktheid.
Dat betekent dus dat die (door mensen gecreëerde) onvolmaaktheid, volmaakt deel uitmaakt van de volmaaktheid van
het Universum. Het Universum waarvan wij (hier op aarde) het onderdeel zijn dat
zichzelf bewust beleeft. Wij maken deel uit van het (zelf)bewustzijn van het
Universum.
Als
relatief jonge soort, hebben we dus eerst kennis moeten maken met
onvolmaaktheid (die we zelf gecreëerd hebben), voordat we bewuste waardering
voor de
volmaaktheid van het Universum (met alles daarin, inclusief
onszelf) konden krijgen.
Persoonlijk
denk ik dat we nu voldoende onvolmaaktheid beleefd hebben om de volgende stap
te maken naar onze functie binnen de volmaaktheid van het
Universum: het Universum (met alles daarin) bewust te gaan beleven en waarderen
voor wat het IS: volmaakt. En die volmaaktheid voortaan te gaan gebruiken als
voorbeeld om onze eigen creaties daarmee in overeenstemming te laten zijn.
Hoe dan?
Hoe
creëren we dan een realiteit die wel
aansluit bij de
volmaaktheid van het Universum?
Om
een gewenste realiteit te creëren (een realiteit die we als “in orde” beleven,
een realiteit die de
volmaaktheid van het Universum weerspiegelt), zijn er 3 stappen
noodzakelijk:
1-
Besef DAT we onze realiteit zelf creëren.
3-
Besef van WAT we in het mechanisme moeten stoppen om een gewenste realiteit te
creëren.
Mensen
creëren dus hun eigen realiteit. Zowel op individueel als op collectief niveau.
Iedere manifestatie daarvan begint met een gedachte. Die gedachte leidt tot een
emotie, en op basis van die emotie gaan we handelen (dingen doen), en daarmee
richten we onze wereld en onze samenleving (onze realiteit) in.
Mensen
kunnen gedachten hebben die overeenstemmen met de volmaaktheid van het
Universum (overeenstemmen met waarheid), of gedachten hebben die dissoneren met
die volmaaktheid (onware gedachten). Een gedachte die overeenstemt met
waarheid, levert daarom (via emotie en handelen) een met het Universum
harmoniërende realiteit op.
Iedere
ongewenste, als onvolmaakt beleefde realiteit is daarom gebaseerd op een onware
gedachte. In het universum bestaat onvolmaaktheid niet. Iedere onvolmaaktheid
die we beleven is daarom het gevolg van ons eigen handelen, en dat handelen is
gebaseerd op ons denken. Dus, als we een onvolmaaktheid beleven, dan moeten we
kijken naar onze achterliggende, onware gedachte.
Mensen
gaan meestal handelen als ze denken dat iets niet-in-orde is (als ze oordelen). Wanneer ze dat denken terwijl het in werkelijkheid
wel in orde was, dan zullen ze iets
dat al volmaakt was, proberen aan te passen. En daarmee dus onvolmaakt maken.
Iedere
gedachte over de
onvolmaaktheid van iets, levert daarom uiteindelijk (via
emotie en handelen) een onvolmaakte realiteit op. Een realiteit die niet meer
harmonieert met de werkelijke aard (de waarheid) van het Universum.
Dat
Universum wordt gekenmerkt door volmaaktheid. Hierin is dus altijd het perfecte
voorbeeld te vinden. Wanneer we onze realiteit als negatief beleven, ligt daar
een negatieve gedachte aan ten grondslag. Een gedachte over de imperfectie van iets.
Dat is dus per definitie een onware gedachte.
Omdat
in alles (ook in de door onszelf gecreëerde onvolmaakte realiteit) volmaaktheid
te vinden is, kun je daarop je aandacht richten. Dat gebeurt meestal niet omdat
mensen de neiging hebben om hun aandacht juist te richten op hetgeen ze als een
“probleem” zien. Op de ONvolmaaktheid van dingen dus. En dat leidt dan
weer tot een nieuwe gedachte over onvolmaaktheid, en daarmee (via emotie en
handelen) weer tot nieuwe onvolmaakte realiteit. Zo blijven “problemen” in
stand.
De
oplossing is dus je gedachten te baseren op de volmaaktheid die in alles ook
aanwezig is. Dat betekent dat het nodig is om je aandacht om te buigen van
aandacht voor ONvolmaaktheid (problemen) naar aandacht voor volmaaktheid. Zoek
bewust naar de volmaaktheid in alles, en je gedachten zullen daarop gebaseerd
zijn. En dat zal uiteindelijk een realiteit opleveren die daarbij aansluit.
Dat
betekent niet dat we de door onszelf gecreëerde onvolmaaktheid moeten negeren.
Het betekent dat me moeten beseffen dat wij ZELF die onvolmaakte realiteit
creëren volgens hetzelfde volmaakte
mechanisme waarmee we ook een realiteit kunnen creëren die we WEL als “in
orde” beleven.
Als
we beseffen dat we zelfs in staat
zijn om een realiteit te creëren die afwijkt van de aard van het Universum (dat
we zelfsdaarvoor het volmaakte
vermogen bezitten), dan zullen we beseffen dat we dat vermogen veel gemakkelijker kunnen inzetten om
een realiteit de creëren die juist wel
overeenstemt met de aard
van dat Universum.
Als
we beseffen dat we het perfecte gereedschap daarvoor in handen hebben, en we
leren hoe we het kunnen gebruiken, dan kunnen we letterlijk maken wat we
willen. Dan kunnen onze creaties dus ook de volmaaktheid van het
Universum weerspiegelen. Het volmaakte voorbeeld daarvoor ligt altijd recht
voor onze neus.
Mon, 03 Nov 2014 09:56:00 +0000
|
Hoe we realiteit creëren
Ik vind het altijd fascinerend om te kijken naar wat dingen
nou eigenlijk ZIJN. Dus ook naar wat stressvolle gedachten nou eigenlijk zijn.
Alle stressvolle gedachten, zijn gedachten over de onvolmaaktheid van iets.
Een gedachte over iets dat "niet in orde" zou zijn. Alleen als we
denken dat iets niet in orde is, hebben we een stressvolle gedachte. En dat
leidt tot gedachten dat de wereld anders zou moeten zijn dan deze is. En tot
pogingen die wereld te veranderen. Zodat die wereld wel wordt zoals we denken
of wensen dat hij zou moeten zijn.
Die stressvolle gedachten zijn dus allemaal gericht op onze
beleving van de realiteit. Op het
afwijzen/veroordelen van die realiteit en het verlangen naar een betere
realiteit. Het lijkt alsof die onprettige realiteit ons
"overkomt".
Maar die realiteit is door onszelf gecreëerd. Die
onvolmaakte realiteit, is een rechtstreeks gevolg van onze gedachten. Op basis
daarvan, hebben we hem gebouwd.
Wanneer die gedachten, gedachten waren over onvolmaaktheid (gedachten dat dingen
"niet in orde" zijn), dan zal daar een realiteit uit ontstaan die
deze onvolmaaktheid in zich heeft. Een realiteit die we zelf gebouwd hebben,
gedreven door onze gedachten.
Die onvolmaaktheid merken we vervolgens op, en dan zeggen we:
"Zie je wel! Het is WERKELIJK onvolmaakt/niet in orde!" En zo is het
kringetje rond.
Een voorbeeld van een realiteit die de meeste mensen als
onvolmaakt/niet in orde beleven, is oorlog. Door naar het verschijnsel oorlog
te kijken, zie je dat het een volmaakt
gevolg is van een gedachte over onvolmaaktheid. De gedachte achter oorlog, is
een gedachte over de onvolmaaktheid van mensen.
Die gedachte is: mensen zijn in potentie kwaadaardig (een
onvolmaaktheid dus)
De daaruit volgende emotie is: angst voor mensen.
Het daaruit volgende handelen is: ons ertegen bewapenen,
over en weer.
De daaruit volgende realiteit is: oorlog.
De daaruit volgende bevestiging is: Zie je wel! Mensen zijn
kwaadaardig want ze schieten elkaar dood!
De onvolmaakte realiteit die oorlog heet, is een volmaakt gevolg van de gedachte dat mensen onvolmaakt zijn, en die oorlog (die realiteit) bevestigt dat.* Nog een voorbeeld*: Gedachte: we kunnen niet leven zonder geld (gedachte over onvolmaaktheid/ontoereikendheid) Emotie: angst voor tekort, of hebzucht (wat hetzelfde is) Handelen: voor alles geld vragen Realiteit: voor alles geld moeten betalen Bevestiging: zie je wel! we kunnen niet leven zonder geld
Stressvolle gedachten (gedachten over onvolmaaktheid)
leveren zo een stressvolle realiteit op die de stressvolle gedachten bevestigt.
Dit mechanisme houdt zichzelf dus in stand. Dit is de enige reden waarom
verandering zo moeizaam is.
De enige manier om uit dit kringetje te stappen, is de
aandacht niet te langer te richten op de door onszelf gemaakte onvolmaakte
realiteit, maar op het mechanisme dat tussen
ons denken en het resultaat ligt. Het mechanisme dat altijd een gevolg oplevert
dat volmaakt beantwoordt aan de gedachte die we erin gestopt hebben.
Dat mechanisme is dus WEL volmaakt. Het besef hiervan, betekent dat
we de vrijheid hebben om erin te stoppen wat we maar willen, en dat we daarmee
een realiteit kunnen creëren die we maar willen.
Door onze aandacht niet langer te richten op de onvolmaakte
realiteit (oorlog bijv.), maar op het volmaakte mechanisme (de natuurwet) dat
tussen onze gedachte en die realiteit ligt, zien we dat we een volmaakt
gereedschap ter beschikking hebben waarmee we kunnen doen wat we maar willen en
waarmee we een realiteit kunnen creëren die we maar willen.
We hebben onze aandacht dan veel minder op WAT we gecreëerd
hebben (het product van onze gedachte: de realiteit die ons leek te "overkomen") en veel meer op HOE we
creëren. En dus ook HOE we iets anders kunnen creëren.
Anders gezegd: als we inzien dat wij een realiteit kunnen creëren die we als niet-in-orde beleven en hoe we dat doen, dan kunnen we, gebruik makend van hetzelfde tussenliggende (volmaakte) mechanisme, ook een realiteit creëren die we wel in orde vinden. Het betekent dat we in staatworden om verantwoordelijkheid te nemen voor het hetgeen we creëren. En dat is vrijheid.
Inzicht over de volmaaktheid van dat
mechanisme, is een gedachte over volmaaktheid. Het zien, waarderen en gebruiken
van deze volmaaktheid, zal dan ook leiden tot een realiteit die deze gedachte
in zich heeft. En zo kunnen we ons creërende vermogen aanwenden om een
realiteit te maken die wel naar onze
zin is. Die we wel als "in orde" beleven. Waarvan we ook zullen zeggen:
"Zie je wel! onze gedachte klopte!" En zo is ook dat kringetje rond.
*Dit zijn voorbeelden van een collectieve gedachte en een
daaruit voortvloeiende collectieve realiteit (oorlog/afhankelijkheid van geld). Individueel werkt het mechanisme ook
zo. Op precies dezelfde manier. Ook individueel leidt een gedachte, via emotie
en handelen, tot (beleefde) realiteit en die realiteit bevestigt de initiële
gedachte waaruit hij is voortgekomen.
Het is de cyclus van creatie (en behoud) van realiteit, zoals
aangegeven is in het plaatje hierboven. Ik geef een paar heel verschillende voorbeelden, maar je
kunt het met iedere denkbare gedachte doen:
Gedachte: mensen vinden mij niet aardig
Emotie: angst voor
afwijzing
Handelen: mensen vermijden
Realiteit: weinig contacten
Bevestiging: Zie je wel! Mensen vinden mij niet aardig!
Gedachte: ik ben niet in staat om zelf (goede) beslissingen
te nemen en daar verantwoordelijkheid voor te dragen
Emotie: angst voor het nemen van beslissingen en het dragen
van verantwoordelijkheid
Handelen: afdragen van die verantwoordelijkheid aan een
externe autoriteit
Realiteit: afhankelijk zijn van die externe autoriteit die
beslissingen neemt (onvrijheid)
Bevestiging: Zie je wel! Ik ben niet in staat zelf beslissingen
te nemen, want ik moet gehoorzamen een de externe autoriteit die daarvoor
verantwoordelijk is
Maar ook in positieve zin:
Gedachte: ik kan goed koken
Emotie: liefde voor koken
Handelen: koken (en dus erin bekwamen)
Realiteit: lekker eten serveren
Bevestiging: Zie je wel! Ik kan goed koken!
Vul zelf een willekeurige gedachte in, en zie hoe het werkt.
Sun, 14 Sep 2014 15:28:00 +0000
|
Waarheid, geloof en politiek
Veel mensen geloven dat waarheid in hun gedachten zit. In de
mentaleafbeelding die mensen vormen
over de dingen. Maar dat is niet waar waarheid ligt.
Waarheid ligt in de dingen zelf en niet in onze gedachten (onze mentale afbeelding) daarover. Precies zoals een schilderij van de Eiffeltoren een meer of
minder gelijkende afbeelding ervan kan zijn, maar nooit de Eiffeltoren IS.
De
waarheid van een plant, een dier, een mens, een ding of een
gebeurtenis, ligt dus besloten in die dingen zelf, in wat ze ZIJN. En niet in onze gedachten erover. Die zijn daar slechts een afbeelding van.
De enige waarheid van gedachten, is dat het gedachten ZIJN.
Het zegt alleen iets over die gedachten zelf en niets over de waarheid van het
onderwerp van die gedachten. Iets blijft, onafhankelijk van hoe of wat we erover denken, gewoon precies wat het IS. Of onze gedachte erover - onze afbeelding ervan - nou gelijkt of niet.
Wij bepalen zelf in hoeverre die gedachten een meer of minder
gelijkende afbeelding van het onderwerp zijn. We kunnen die gelijkenis alleen vergroten, meer afstemmen op
het onderwerp en wat dat IS, door naar het onderwerp zelf te kijken in plaats van naar onze afbeelding ervan.
Naar onze gedachten over een onderwerp kijken, in plaats van
naar het onderwerp zelf, heet geloven.
Naar het onderwerp zelf kijken, heet waarnemen.
Om een mentale afbeelding (een gedachte) zoveel mogelijk overeen te stemmen met wat iets IS, moet je kijken naar dat iets. Dan moet je
het waarnemen. Zo maak je kennis met de waarheid van dat
iets. Zo geef je jezelf de gelegenheid je afbeelding meer gelijkend te maken
met de waarheid van dat
iets. Een correcter beeld ervan te vormen.
Een niet-gelijkende mentale afbeelding van iets, heet een
onwaarheid. In tegenstelling tot waarheid, bestaat onwaarheid uitsluitend in
onze gedachten. Het is een afbeelding van iets dat in werkelijkheid niet (zo) bestaat.
Een onwaarheid is een gedachte over iets, die niet aansluit bij iets dat als
zodanig bestaat. Het bestaat alleen zo in onze gedachten en niet daarbuiten.
Iets dat alleen in onze gedachten bestaat, maar daarbuiten
(in werkelijkheid) niet, heet een illusie. Onwaarheid is dus hetzelfde als een
illusie. Het bestaat als zodanig alleen in onze gedachten.
Onwaarheid vertellen is het overbrengen van een illusie. Het
is het laten zien van een gedachte over iets dat niet bestaat. Een incorrecte
mentale afbeelding.
Liegen is het opzettelijk
overbrengen van een incorrecte mentale afbeelding. Iemand die liegt, doet dat in
de hoop dat de ander die afbeelding zal overnemen en deze zal beschouwen als ware
het het onderwerp ervan. Als ware het waarheid.
Wanneer iemand de leugen gelooft, dan neemt hij een (opzettelijk foutieve) mentale
afbeelding van de
leugenaar over, in de veronderstelling dat het hij naar het
onderwerp zelf kijkt. In de veronderstelling dat hij naar waarheid kijkt. Terwijl
hij in werkelijkheid uitsluitend naar een mentaal plaatje kijkt.
Dit laatste doen we voortdurend. Wanneer we op het journaal
kijken naar een reportage over een oorlog, dan denken we dat we naar
oorlog kijken. Maar dat is niet waarnaar we kijken. We kijken naar een afbeelding van oorlog. Een afbeelding
die door iemand gemaakt is. Iemand die gedacht heeft dit te moeten of te willen
doen. In de hoop dat wij die afbeelding overnemen en tot onze eigen mentale afbeelding
maken. En vervolgens denken dat we naar het onderwerp (oorlog) kijken, in
plaats van naar onze afbeelding. Geloven
dus.
Er is dan geen enkele connectie tussen onze afbeelding en
die oorlog zelf. Pas wanneer we zelf
naar het gebied afreizen en die oorlog zelf waarnemen, ontstaat die connectie. Een
connectie tussen onze afbeelding en de waarheid van die
oorlog, die in die oorlogzelf besloten ligt.
Voor die tijd bestaat er geen enkel verband tussen onze
mentale afbeelding (onze gedachten over die oorlog) en de waarheid van die
oorlog. Het is slechts een losstaande afbeelding waarvan we niet kunnen weten
of die gelijkt. Als we desondanks denken waarheid te zien, dan is het een
geloof. Meer niet.
Alles wat mensen doen, doen ze op basis van hetgeen ze
denken dat waar is. Zo zullen mensen bijvoorbeeld gerust zijn als ze denken dat
de situatie veilig is (ook al is die dat in werkelijkheid niet) en angstig zijn
als ze denken dat er gevaar is (ook al is dat er in werkelijkheid niet).
In dat laatste geval, zullen de meeste mensen iets gaan doen. Iets gaan doen om het gevaar te
bezweren. En met dat doen, brengen ze iets tot stand. Daarmee creëren ze iets. En met dat creëren,
wordt hetgeen ze creëren realiteit. Dat
kan een beschermend bouwwerk zijn, of een wapen. Maar ook de vraag om beschermd
te worden door anderen.
Wanneer het lukt om mensen bang te maken voor een gevaar dat
niet werkelijk bestaat, een gevaar dat niet door die mensen zelf is waargenomen, dan is het gelukt om bij
hen een (incorrecte) mentale afbeelding te laten ontstaan. Dan geloven die mensen dat er gevaar is. Dan
kijken die mensen naar hun mentale afbeelding (hun gedachte) en geloven ze dat ze naar waarheid kijken. Dan
geloven ze een leugen.
Wanneer die mensen vervolgens om bescherming vragen tegen
dat gevaar, dan kan de leugenaar dat aanbieden. En(!) er iets voor in ruil
vragen...
Bijvoorbeeld geld, vrijheid, of de bereidheid te vechten. En
daarom was het de leugenaar te doen. Het was de leugenaar erom te doen, andere mensen een realiteit te laten
creëren die naar het profijt van de leugenaar is.
Dit mechanisme heet politiek.
Dit mechanisme werkt uiteraard alleen als die mensen bereid
zijn om, zonder eigen waarneming, een mentale afbeelding over te nemen; zich
een aangeboden gedachte eigen te
maken. En bereid zijn om die afbeelding/gedachte niet te beschouwen als een afbeelding (wat het is), maar als
waarheid (wat het niet is). Als ze daartoe bereid zijn zonder het onderwerp van
die afbeelding, zelf waargenomen te
hebben. Als ze kijken naar hun gedachten, in plaats van het onderwerp van hun
gedachten. Als ze bereid zijn te geloven
dus.
Politiek kan daarom uitsluitend (voort)bestaan zolang mensen
bereid zijn dit te doen.
Thu, 11 Sep 2014 13:44:00 +0000
|
De klusjesman
De bel gaat. U doet open.
'De klusjesman!' roept de man in het blauwe pak, 'Dat is dan
15.000 euro!' 'Hoezo?' vraagt u. 'Hoezo, hoezo...!? Omdat ik het zeg ja! Dat is
hoezo!', roept de blauwe man. 'Maar, waarom moet ik u betalen?' vraagt u netjes. 'Voor allerlei klussen die ik voor u ga doen. Dienstverlening,
zeg maar'. 'Maar.... welke
klussen dan?' vraagt u. 'Ja, dat maak ik
wel uit! In ieder geval allemaal nuttige dingen!' blaft de man. 'Hmm, in dat geval bedank ik voor uw aanbod' zegt u. 'Nee nee, u begrijpt het niet! U betaalt mij gewoon, anders stop ik u in een kooi!' dreigt de man.
De man legt u uit dat hij mensen met vuurwapens in dienst
heeft en dat hij u, bij uw weigering, onder bedreiging van die wapens zal
opsluiten.
U geeft u gewonnen en betaalt.
U hoort van uw buurtgenoten dat dezelfde man ook bij hen aan
de deur is geweest. Ook zij betaalden de man. U besluit bij elkaar te komen in
het buurthuis.
Er wordt overlegd en er wordt gediscussieerd. De één wil
graag een rode klusjesman in plaats van de blauwe, de ander wil een gele. De
verschillende meningen buitelen over elkaar. Maar niemand lijkt zich af te
vragen of zo'n klusjesman überhaupt wel een goed idee is. Onafhankelijk van de eventuele kwaliteit van
zijn werk...
Uiteindelijk wordt er gestemd en na telling van de stemmen, wordt het
de rode klusjesman.
Na korte tijd staat de nieuwe klusjesman op de stoep.
'Dat is dan 15.000 euro!' roept de rode man, 'En het kan in
de loop der tijd meer worden! Of minder, maar dat maak ik wel uit!' 'Maar' zegt u, 'ik dacht....' 'Ja, denken denken!' zegt de man, 'Laat dat maar aan ons
over. JULLIE hebben voor mij gekozen!' 'Maar, ik ben het hier niet mee eens' zegt u. 'Dat mag' zegt de rode man, 'Maar u gaat mij gewoon betalen,
anders sluit ik u op!'.
U buigt het hoofd en betaalt.
Gek verhaaltje hè. Toch is dit precies wat er iedere dag met
u gebeurt. Uw overheid bepaalt DAT u moet betalen en WAT u moet betalen.
Daarnaast bepaalt diezelfde overheid ook welke diensten u ervoor in ruil krijgt
(en of u er diensten voor in ruil
krijgt). Over al deze zaken hebt u niets te vertellen. U kunt alleen kiezen
voor een ander gezicht, een andere kleur.
Voor u blijven de voorwaarden hetzelfde: u moet
gehoorzamen, anders belandt u, onder bedreiging van geweld, in een kooi.
Mon, 01 Sep 2014 19:08:00 +0000
|
Vrijheid: input - output
Alle mechanismen in het universum (en dus ook op aarde) verlopen volmaakt. Alles gaat via de onveranderbare wetmatigheden der natuur. Al die mechanismen hebben betrekking op oorzaak en gevolg: als je er aan de ene kant iets instopt, komt er aan de andere kant iets uit. Wat eruit komt, wordt dus bepaald door wat je erin stopt.
Het tussenliggende mechanisme ligt vast. Als er iets uitkomt
dat niet naar onze zin is, dan ligt dat dus altijd aan hetgeen we erin gestopt
hebben.
We kunnen dan klagen over het tegenvallende resultaat, we
kunnen ertegen protesteren, of we kunnen dozijnen petities tekenen. Maar dat
verandert er helemaal niets aan. Het enige dat erop zit, is er voortaan iets
anders instoppen.
Wat hebben we erin gestopt dat het teleurstellende resultaat
opleverde? We dachten, verwachtten, hoopten dat er een positief resultaat zou
komen (we deden het met de beste intenties) maar het viel tegen. We vergisten ons. Wat was de vergissing?
Alleen door ernaar te kijken, kan er begrip ontstaan over het verband tussen input en output. Begrip over het tussenliggende mechanisme. En dan kun je er de volgende keer iets instoppen dat wel een bevredigend resultaat oplevert. Dat kan alleen als je beseft dat je eigen input het onbevredigende resultaat voortbracht. Dit besef heet verantwoordelijkheid nemen.
Verantwoordelijkheid nemen brengt dus de mogelijkheid om
resultaten in overeenstemming te krijgen met intenties. Als mij het resultaat
niet bevalt, kan ik voortaan iets op een andere manier doen. Met een ander
resultaat.
Ik zou natuurlijk ook kunnen proberen dat over te laten aan
anderen. Daarmee zou ik zeggen: het
resultaat bevalt me niet, maar desondanks wil ik hetzelfde blijven doen; JULLIE
moeten dingen anders doen om het door mij gewenste resultaat te genereren.
Ik geef daarmee de verantwoordelijkheid voor het resultaat aan die anderen.
Maar of die anderen dat ook werkelijk zullen doen, daarover heb ik niks te vertellen. Ik heb alleen iets over mijn eigen gedrag te vertellen. Wanneer ik wil dat anderen het door mij gewenste resultaat genereren, dan word ik afhankelijk van de medewerking
van anderen. Wat zij doen wordt dan bepalend voor het resultaat. Zij bepalen dan immers hoe de resultaten eruit zien, en ik moet nog maar zien of dat naar mijn zin zal zijn of niet. Ik geef daarmee die anderen macht over mij.
Als de resultaten dan niet naar mijn zin zijn, kan ik die
anderen smeken (of proberen te dwingen) om het anders te doen zodat het wel naar mijn zin wordt. Maar ik
blijf afhankelijk van hun wil (of gehoorzaamheid). En afhankelijk betekent onvrij.
Met het weggeven van verantwoordelijkheid, geef ik anderen
macht over mij en maak ik mijzelf onvrij. En ik doe dat helemaal zelf. Daarvoor
ben ik dus verantwoordelijk. Het is dus niet gelukt om mijn verantwoordelijkheid weg
te geven.
Ook dit is dus weer een eenvoudig mechanisme. Een
wetmatigheid. Klagen over de uitkomst (onvrijheid) is dus zinloos. Je hebt iets
in het mechanisme gestopt (poging tot afdragen van verantwoordelijkheid), en
wat er vervolgens uitkomt, is onvermijdelijk (onvrijheid).
Als dat niet bevalt, dan kun je dat aanvaarden, of er iets anders instoppen. In dit geval betekent dit dus: verantwoordelijkheid nemen voor wat je zelf doet. En daarmee voor het resultaat daarvan: vrijheid.
Fri, 01 Aug 2014 10:45:00 +0000
|
Verantwoordelijkheid = Vrijheid
Ik vind het erg interessant
om begrip te krijgen van
de werking van de mechanismen van de menselijke
geest, zowel individueel als collectief.
Lang geleden heb ik
opgemerkt dat vrijheid een bijna universeel verlangen is van mensen. In alle
culturen en tijden speelde het een rol. Tegelijk merkte ik op dat de inrichting
van de samenleving
juist vrijheid beperkt. Het viel me toen op dat mensen wel zeggen dat ze
vrijheid willen, maar tegelijkertijd ook een leider zoeken die ze vertelt wat
ze moeten doen. Dat is dus een paradox.
Ik vroeg me af welk
mechanisme hieraan ten grondslag lag. Ik besefte dat er hier sprake was van een
denkfout. Mensen willen wel vrijheid, maar geen verantwoordelijkheid. En dat is
onverenigbaar. Vrijheid zonder verantwoordelijkheid kan niet bestaan. Wanneer je je eigen keuzes
maakt (vrijheid), dan ben je daarvoor volledig zelf verantwoordelijk. Wie
anders?
Mensen willen dus een
leider die verantwoordelijk is voor de keuzes, maar ook vrij zijn. Dat kan niet
samen en dat levert dus spanningen op. Iedere vorm van protest is daar een
voorbeeld van, maar ook de verhulde machtsstrategieënvan de bestuurlijke
klasse komen eruit voort. Aan de ene kant voorziet die klasse in een behoefte
(de behoefte geleid te worden) maar aan de andere kant beperkt die klasse de
vrijheid van de
bevolking, en dat onderdeel moet dus uit beeld gehouden
worden anders stuit het op weerstand.
Om die spanning op te lossen, zouden
mensen dus eigenlijk een keuze moeten maken: vrijheid met de bijbehorende
verantwoordelijkheid, of bestuurd worden en de verantwoordelijkheid bij de
leider(s) leggen. Ik heb dat mechanisme al eens beschreven in het stukje “Verandering”.
Toen ik beide mogelijkheden
onderzocht, kwam ik tot het inzicht dat de laatste keuze (leider
verantwoordelijk maken) logischerwijze onmogelijk is. Alles wat mensen doen
heeft een resultaat, dus ook het opvolgen van een leider heeft een resultaat,
namelijk dat die leider macht krijgt. En daarvoor is niemand anders
verantwoordelijk dan degenen die deze leider macht verlenen door aan hem te
gehoorzamen. Het zijn dus de volgers die verantwoordelijk zijn voor het
ontstaan van macht en dus ook voor alle gevolgen daarvan, zoals de bijbehorende
onvrijheid. Onvrijheid waarvan ze zelf zeggen die niet te willen.
Dus, ook al willen mensen
geen verantwoordelijkheid, ze dragen het toch. Altijd. Of ze nou willen of
niet.
Als afdragen van
verantwoordelijkheid niet mogelijk is omdat mensen toch altijd verantwoordelijk
zijn voor hetgeen ze doen, resteert er eigenlijk geen andere mogelijkheid dan
vrijheid. Die vrijheid bestaat altijd en heeft altijd bestaan. Waar het om
gaat, is wat mensen ermee doen.
Pogingen die vrijheid weg
te geven in ruil voor het overdragen van verantwoordelijkheid, berusten dus op
een vergissing. Maar omdat de meeste mensen geloven dat dit toch kan, creëren ze hun
eigen onvrijheid, door te denken dat de leiders verantwoordelijk zijn en te
geloven dat ze daarom aan die leiders moeten gehoorzamen. Het komt erop neer
dat ze in vrijheid hun vrijheid weggeven in ruil voor iets dat een illusie is.
Wanneer mensen zouden
beseffen dat het een illusie is, dan zouden ze dit niet meer doen. En
dat kan alleen maar in het
besef dat verantwoordelijkheid onontkoombaar is en onlosmakelijk bij het leven
hoort.
Als dat besef doordringt, dan is er ook geen andere mogelijkheid meer
dan aandacht te besteden aan die verantwoordelijkheid. Iets dat nu veel minder
gebeurt omdat mensen in de veronderstelling leven dat een ander - een leider - die verantwoordelijkheid draagt, en er daarom onverschillig mee omgaan.
En wanneer mensen aandachtiger en zorgvuldiger omgaan met hun eigen verantwoordelijkheid, dan zal de wereld er een stuk aangenamer uitzien. En dan verdwijnt het verlangen naar "leiders" vanzelf naar de achtergrond.
Thu, 10 Jul 2014 11:04:00 +0000
|
| |
Nederland: Sargasso.nl: [ Geolocation ] (Laatste update: zaterdag 14 oktober 2023 22:27:26)
|
Closing Time | Mean Town Blues
Muziekmagazine Rolling Stone plaatst Johnny Winter op plaats 68 van de beste gitaristen aller tijden. Als magere, schele albino oogde Winter nogal als een buitenbeentje in de bluesscène. Zijn performance maakte dat meer dan goed.
Sat, 14 Oct 2023 18:00:50 +0000
|
De Midden-Stoa (1): Panaitios van Rhodos
In de derde eeuw v.Chr. kregen de Academie van Plato en de Peripatetische school van Aristoteles gezelschap van nieuwe filosofische stromingen, zoals het Cynisme, de Cyreense School, het Epicurisme, de Stoa en de Skepsis. Het was onvermijdelijk dat er ook combinaties zouden komen. Karneades was een eerste voorbeeld. De Midden-Stoa is een tweede. Vorige week […]
Sat, 14 Oct 2023 06:00:39 +0000
|
Closing Time | Days of Oblivion
Metric is inmiddels alweer een kwart eeuw oud. Af en toe weten ze er nog een lekker deuntje uit te pompen. Vers van de plaat: Days of Oblivion.
Fri, 13 Oct 2023 19:00:16 +0000
|
Leider Zweedse drugsoorlog opereert vanuit Turkije
Zweden wacht nog steeds op de definitieve ratificatie van het NATO-lidmaatschap. Gisteren vergaderden de ministers van Defensie van het bondgenootschap in Brussel. De Zweedse collega mocht er bij zijn, maar is nog steeds geen officieel lid van het gezelschap. Turkije en Hongarije hebben nog geen groen licht gegeven. Op de NATO-top in Vilnius in juli […]
Fri, 13 Oct 2023 06:00:40 +0000
|
Closing Time | Zibu
Als dit een B-kant is, kun je wel nagaan hoe getalenteerd Wim Janssens (ook actief als Joy Wellboy met zijn partner Joy Adegoke) is.
Thu, 12 Oct 2023 19:00:54 +0000
|
|
