De mensheid is in te delen in twee soorten individuen:
mensen met macht over anderen en mensen waarover macht wordt uitgeoefend. Zij
die de orders uitdelen, en zij die ze moeten opvolgen.

Macht is het vermogen het doen en laten van andere mensen te
dicteren. Dat betekent dat die andere mensen dat niet meer zelf kunnen bepalen. De
macht van de één, bestaat dus uit de onvrijheid van de anderen.

Veruit de meeste mensen leven liever in harmonie met hun
medemensen dan over ze te heersen. Machthebbers hebben een geheel andere mentaliteit.
Zij willen per definitie de vrijheid van anderen afnemen, want hun macht
bestaat nergens anders uit dan uit onvrijheid van die anderen.

De aantrekkelijkheid van macht zit hem in het vermogen om van
mensen te profiteren. Machthebbers exploiteren mensen. Dat wil zeggen dat ze
niet alleen vrijheid afnemen, maar zich ook de opbrengsten van de inspanningen
van mensen toe-eigenen.

Iemand die jouw vrijheid en eigendom wil afnemen, is je
vijand. Machthebbers zijn dus per definitie de vijand van de mensheid.

De beste manier om macht te verkrijgen, is je voor te doen
als weldoener en beschermer. De beste manier om daar in te trappen, is dat te
geloven. Je zou zeggen dat niemand zo naïef is om zich zodanig om de tuin te
laten leiden. Maar in werkelijkheid gebeurt het desondanks massaal.

Hoe meer macht iemand heeft, hoe meer mensen hij onder zich
heeft, en dus hoe meer mensen hij kan commanderen. De meest “succesvolle”
machthebbers, staan bovenaan. Zij commanderen degenen in de laag onder zich, en
diegenen weer de laag daaronder, enzovoort. Dat heet de “chain of command”.

Geld is macht. Iedereen kent die uitdrukking. Dat betekent
dat degenen met het meeste geld, de meeste macht hebben. Zij zijn dus de
grootste vijand van de rest van de mensheid.

Regeringen staan daar ruim onder. Die regeringen worden
aangestuurd door de toplaag, en staan dus nooit in dienst van de bevolking,
maar in dienst van de vijand. Regeringen maken dus deel uit van de vijand. Politici
collaboreren met de vijand van de mensheid.

Alleen omdat veel mensen geloven dat regeringen in dienst
staan van de bevolking, en omdat ze daarom de orders en regels daadwerkelijk uitvoeren,
hebben regeringen macht over ze. Die mensen hebben, zonder het zelf te
beseffen, hun lot in handen van hun vijand gelegd. Daarmee collaboreren ook
zij, onbewust, met die vijand.

Regeerders zijn er altijd op uit om anderen tot
gehoorzaamheid te dwingen. Het is hun “vak”. Daarom bestaan er geen “goede”
regeringen. Iedere regering, in welke vorm dan ook, is de vijand van de
bevolking.

Zodra mensen dit gaan beseffen, is het afgelopen met die
vijand. Die hele regering bestaat uit slechts enkele tientallen machtzoekers/misdadigers.
Als de bevolking beseft dat het per definitie misdadigers betreft die uit zijn op de
vrijheden en eigendommen van die bevolking, dan is er geen enkele reden meer om
aan ze te gehoorzamen. Dan is het voldoende om ze de rug toe te keren en hun orders
gewoon te negeren. Waarom zou je immers gehoorzamen aan je vijand?

In deze tijd van enorme veranderingen en onthullingen, wordt
het in hoog tempo duidelijk dat regeringen er helemaal niet voor de bevolking
zijn, maar dat ze deel uit maken van de vijand. Het zijn collaborerende misdadigers
die in dienst staan van de grootste en machtigste criminelen van wereld.

Hun ware aard wordt nu glashelder. Het is niet langer te
verhullen. Openlijk maken die regeringen nu misbruik van hun eerder, onder leugens
en bedrog verkregen, macht. Dat moeten dat ze nu heel snel doen, want nu is er nu
nog een substantieel deel van de bevolking dat niet beseft met een misdadige
vijand van doen te hebben.

Om te voorkomen dat wij (de bevolking) ten prooi vallen aan
hun geplande dictatuur, moeten ook wij nu heel snel handelen. Dat wil zeggen
dat we moeten beseffen met een gevaarlijke vijand van doen te hebben, en dat we
die zo snel mogelijk de rug moeten toekeren.

Als de bevolking de regering niet langer erkent als “autoriteit”
en dus niet meer aan ze gehoorzaamt, is het afgelopen met ze. Want als we dat
wel blijven doen, dan zullen we in zeer korte tijd letterlijk ALLES aan ze
verliezen.

En dus zit er nu niets anders op dan ons eigen plan te gaan
trekken, en ons dus niet langer van bovenaf te laten aansturen. Niet langer te
vertrouwen op externe autoriteiten, maar op onze eigen autoriteit. Op ons
geweten, ons verstand en ons gezonde besef. Onze EIGEN beslissingen te gaan
nemen, en daar verantwoordelijkheid voor te gaan dragen. Want dat is de werkelijke
definitie van vrijheid.

Dat vergt een omschakeling, en dus een inspanning, maar het
is noodzakelijk. Want als de huidige ontwikkelingen één ding duidelijk maken,
dan is het hoe gigantisch kwetsbaar we onszelf maken als we ons lot in handen (blijven)
leggen van een clubje regeerders.

Hoewel hij deze zin nooit letterlijk heeft uitgesproken,
schuif ik hem graag in de schoenen van George Orwell. Voor mij vat deze zin de
essentie van zijn werk en zijn boodschap uitstekend samen.

Het betekent dat de bevolking altijd zélf verantwoordelijk is
voor de bewaking van haar eigen vrijheid. Instituties en personen met
zeggenschap over anderen (wat de definitie is van macht) zullen immers altijd méér
macht willen. Het is hun business. Precies zoals varkenshouders altijd méér
controle over het gedrag en de productiviteit van hun varken nastreven, streven
de “menshouders” dat per definitie na over de bevolking.

De enigen die hier grenzen aan kunnen stellen, zijn de leden
van de bevolking zelf. Er is dus altijd sprake van een spanningsveld tussen
tegengestelde belangen. Die van mensen en die van de menshouders.

Wij (de bevolking) hebben regering en overheid krachtige
instrumenten in handen gegeven. Het idee daarachter is dat een slagvaardig
bestuur die instrumenten nodig heeft om het land efficiënt te kunnen besturen.
In het belang van de bevolking.

Maar daarin schuilt ook een groot risico. Diezelfde
instrumenten kunnen ook worden ingezet tegen de bevolking. Wetgeving,
handhaving en bestraffing kunnen immers ook worden ingezet als instrumenten
voor het vergroten van de zeggenschap en de macht van de bestuurlijke klasse,
ten koste van de vrijheden en verworvenheden van die bevolking. Onze menselijke
geschiedenis staat letterlijk bol van dit verschijnsel.

In het verleden hebben mensen daarom grenzen gesteld
aan overheidsbemoeienis. Dat kwam omdat die mensen door schade en schande
hadden geleerd dat het zeer verstandig is om een overheid op een gezonde en
veilige afstand te houden. En dus een mate van privacy te waarborgen. Tot hier
en niet verder! Met wat de overheid niet weet, kan ze zich immers ook
niet bemoeien. Met wat ze wel weet, zal ze zich bemoeien.

Privacy is dus niet primair een moreel thema, maar eerst en
vooral een praktisch onderwerp: het op veilige afstand houden van een overheid.
Een overheid die beschikt over krachtige dwangmiddelen. En daarmee letterlijk
gevaarlijk kan zijn.

Overheden die beweren dat onze gegevens bij hen altijd in
veilige handen zijn, liegen dus per definitie. Ze zijn erop uit de grenzen aan
hun macht op schuiven. In hun voordeel en dus in ons nadeel. Bij overheden is
ons private leven juist in de onveiligst denkbare handen. Omdat zij alle
middelen hebben om er misbruik van te maken.

Albert Heijn kan ons niet dwingen om haar producten af te
nemen op straffen van boetes. De overheid wel. Shell kan ons niet dwingen te
gehoorzamen en ons gevangen zetten als we dat niet doen. De overheid wel.
Unilever kan geen gelegitimeerd geweld op ons loslaten als ons gedrag hun niet
bevalt. De overheid wel.

Privacy IS bescherming tegen de overheid. Daar komt het hele
begrip privacy vandaan. Het is de betekenis ervan.

Regeringen en overheden (machthebbers) zullen dus altijd
proberen hun macht en zeggenschap over de bevolking te vergroten. Het is - zoals
Orwell ook volkomen terecht aangeeft - inherent aan hun aard. Het is de
onvermijdelijke keerzijde van een samenleving die zeggenschap verleent aan
bestuurders.

Die bestuurders kunnen het vergroten van hun macht over de
bevolking niet al te openlijk afdwingen, want dat zal op weerstand stuiten. Verhulde
methoden zijn dus noodzakelijk.  

Om de bevolking bereid te krijgen haar vrijheden verder in
te leveren, moet die bevolking daartoe verleid worden. En die verleiding
gebeurt altijd onder de argumenten “veiligheid” en/of “gemak”.

- Het uitbannen van contant, anoniem geld zal een enorme
aderlating betekenen voor onze vrijheden. Overheden en banken krijgen daarmee volledig
inzicht in ons individuele bestedingspatroon en kunnen vervolgens dwang
inzetten door middel van individuele uitsluiting tot specifieke producten en
diensten.  Maar ook voor het afstraffen
voor ieder ander ‘ongewenst’ gedag. Bijvoorbeeld zoiets eenvoudigs als op een
terras zitten, of bij oma op bezoek gaan (zoals nu het geval is). Niet
gehoorzaam? Geen toegang! Om de bevolking digitaal betalen te laten accepteren,
wordt pinnen gepromoot. Onder de argumenten “veiligheid” en “gemak”.

- Het uitrollen van het 5G netwerk, geeft de overheid beschikking
over een uiterst krachtig technologisch instrument om nog veel dieper door te
dringen in ons private leven, en om zich daar vervolgens mee te gaan bemoeien.
Om iedereen, tot in de meest intieme details van ons leven, te controleren en
ons gedrag af te dwingen. Het wordt verkocht onder de argumenten van
“razendsnel internet” en “niet achterop raken bij de wereldeconomie”. Ook hier
onder de argumenten “gemak” en “veiligheid”.

- Het verplicht maken van vaccinaties geeft de overheid
toegang tot de chemische privacy van ons lichaam. Dwangmedicatie is het ultieme
machtsmisbruik. Het vernietigt letterlijk de laatste grens van onze privacy: de
zeggenschap over ons lichaam. Het is dan ook levensgevaarlijk. Desondanks wordt
het verkocht onder het argument “veiligheid”.

Met name het argument “veiligheid” is dus een erg effectief
middel om mensen te verleiden om afstand te doen van hun vrijheden. Om die
reden zullen overheden het verlangen naar veiligheid altijd proberen te stimuleren.

De meest efficiënte manier daarvoor, is de perceptie van onveiligheid
te vergroten. Hoe onveiliger mensen zich voelen, hoe groter het verlangen naar
veiligheid immers wordt. En hoe groter de bereidheid tot het afstaan van
vrijheid in ruil voor die “veiligheid”.

De huidige ‘corona-crisis’ is hier een schrijnend en
kolossaal voorbeeld van. Nu mensen extreem bang (gemaakt) zijn, verlangen ze
dusdanig naar veiligheid, dat ze bereid zijn al hun vrijheden ervoor in te
leveren. Wanneer een bevolking vrijwel al haar vrijheden heeft afgestaan, is er
sprake van dictatuur.

Regeringen en overheden over (vrijwel) de hele wereld hebben,
in samenwerking met de reguliere media, een mondiaal angstoffensief opgezet.
“Noodsituaties” zijn uitgeroepen, en die moeten een rechtvaardiging geven om
fundamentele rechten en vrijheden te overrulen onder het excuus van
“overmacht”. En dat terwijl alle feiten en cijfers aangeven dat de impact van
corona niet significant anders is dan die van een jaarlijks griepseizoen.

Zonder het geloof van de bevolking in een uitzonderlijk
gevaar van corona, zouden de huidige maatregelen volledig ondenkbaar geweest
zijn. In een normale situatie zouden we er niet over piekeren om mee te gaan
met maatregelen als beroepsverboden, verbod elkaar op te zoeken, afgesloten
grenzen,  verplichte isolatie (lees detentie),
censuur, oproepen tot elkaar aangeven bij autoriteiten, etc. En zelfs elkaar
vriendelijk de hand schudden, is op draconische straffen komen te staan.

Allemaal verschijnselen die eerder associatie oproepen met
een fascistische dictatuur dan met vrijheid. Allemaal maatregelen die de
zeggenschap van de macht in één klap extreem vergroten, en dus ten koste gaan
van onze vrijheid. Meegaan in deze ontwikkeling, betekent dus dat we geloven
dat fascisme en dictatuur bescherming kunnen bieden tegen gevaar en bedreiging.
Maar daarmee houden we geen rekening met de extreme gevaren van dat fascisme en
die dictatuur zélf. En dat is de mensheid in het verleden al erg vaak, erg duur
komen te staan.

Orwell had volkomen gelijk toen hij zei dat het bewaken van
onze vrijheden de verantwoordelijkheid, en dus de taak van de bevolking zélf is.  Daarvoor is het nodig dat we begrijpen hoe de
macht te werkt gaat. Om te voorkomen dat we ons, voor de zoveelste keer, laten
misleiden en onderwerpen. 

Als we beseffen hoe inbrekers te werk gaan, kunnen we ons
huis beter beschermen. Als we begrijpen hoe machthebbers te werk gaan, kunnen
we onze vrijheid beter bewaken.

Want als we dat nalaten, of niet opmerken, zullen we (ook nu
weer) onherroepelijk ten prooi vallen aan dictatuur.

- Dit artikel in eerder verschenen in De Andere Krant, editie Vrijheid, 5 mei 2020. deanderekrant.nl