Later this month, marketers from all around the country and globe will converge in Washington D.C. for the 13th annual...

The post Content Marketing World 2023: Make Sure You Catch These 10 Sessions #CMWorld appeared first on B2B Marketing Blog - TopRank®.

Content Marketing World 2023 takes place September 26 – 28 both in-person in Washington, D.C. and online, and as the...

The post Top 50 B2B Content Marketing Influencers and Experts To Follow #CMWorld 2023 appeared first on B2B Marketing Blog - TopRank®.

Nearly $964B Ad Spend Forecast, 5 Companies To Have A Major Impact Worldwide advertising spending is expected to expand by...

The post Elevate B2B Marketing News Weekly Roundup: Google’s New Enterprise AI & The Rising Importance of B2B Upskilling appeared first on B2B Marketing Blog - TopRank®.

Napoleon stelde dat ook als je tegenstander drie keer zoveel soldaten en wapens heeft, je alsnog wint als je troepen een superieure strijdlust hebben. Kolonel Foertsch, een Duitse militair theoreticus voegde daaraan toe: ‘Het laatste woord over overwinning en nederlaag rust niet op wapens en uitrusting, noch op de manier waarop ze worden gebruikt, zelfs niet op de principes van strategie en tactiek, maar op de moraal van de troepen.’

In Nederland zagen we de collectieve moraal in actie komen met de Russische invasie van Oekraïne. Er volgde een collectieve inspanning om het gasverbruik drastisch te verminderen om de oorlogskas van Rusland niet meer te spekken. Overal ging de verwarming omlaag, doofden de lichten en werden warmtepompen geïnstalleerd. Het menselijke leed aan de andere kant van het Europese continent gaf een enorme boost aan de moraal in de rest van Europa.

Het slagen of falen van een collectief doel hangt voor een groot deel af van onze bereidheid aan dat collectieve doel bij te dragen. Neem onze belastingmoraal. De meeste mensen zien het nut van een gemeenschappelijke pot wel in. Ze hebben zelf immers ook genoten van onderwijs, gezondheidszorg en andere sociale voorzieningen die ermee betaald worden. Maar als de rijken niet betalen, is het hele ding kapot. Dit was goed te zien in de nasleep van de gelekte Panama Papers, waaruit bleek dat rijken en multinationals massaal belasting ontwijken. Met een ondermijning van de belastingmoraal als gevolg.

Op rantsoen

De groteske uitstoot van een minderheid van de mensheid leidt tot klimaatontwrichting overal op aarde, waarbij de rijken klimaatrampen veel makkelijker kunnen ontvluchten. Steeds extremere stormen, droogtes, hittegolven, overstromingen en hongersnoden zorgen voor gigantisch menselijk leed – vooral bij de meest kwetsbaren die het minste hebben bijgedragen aan klimaatontwrichting. Het aantal klimaatvluchtelingen kan oplopen tot 1,2 miljard mensen in 2050, stelt een studie uit 2020.

Hoe ver klimaatontwrichting uit de klauwen gaat lopen, hangt grotendeels af van de klimaatmoraal, onze bereidheid om bij te dragen. Hierin schuilt de kern van het probleem van het bestaan van privéjets vol marmer, superjachten vol zwembaden en onderzeeërs, en zware SUV’s die naast duizenden extra verkeersdoden ook voor nodeloze uitstoot zorgen. Want er is naast de immense CO₂-uitstoot per persoon, en de disproportioneel grote bijdrage aan klimaatverandering van de rijken als groep, iets misschien nog wel schadelijker aan luxe-consumptie: het erodeert de klimaatmoraal haast even snel als dat het het poolijs laat wegsmelten.

Koolstofdioxide uitstoten is op zichzelf niet slecht. Elke keer als we uitademen, brengen we CO₂ de lucht in. Het wordt pas echt problematisch, om niet te zeggen catastrofaal, als we overmatig veel CO₂ de atmosfeer inbrengen.

De vergelijking met oorlog hierboven klinkt misschien wat grof, maar is niet zo vergezocht. Net als in een oorlog zouden ook nu in korte tijd de productiemiddelen totaal moeten worden getransformeerd. In de Tweede Wereldoorlog werd in de VS in twee jaar tijd de hele economie heringericht om munitie en wapens in plaats van consumptiegoederen te produceren. Energie en voedsel gingen op rantsoen. In plaats van koelkasten werden er wapens geproduceerd, afgedwongen door de overheid. Alles om Hitler te verslaan.

De nationale moraal was cruciaal voor het laten slagen van deze economische transformatie. Er werd zelfs een comité voor de nationale moraal opgericht. Zoals de voorzitter van dit comité stelde: ‘Morale wins wars, solves crises, is an indispensable condition of a vigorous national life.’

Luxe-emissies en basisemissies

Dat geldt ook voor de klimaatcrisis. Om de klimaatontwrichting niet compleet te laten ontsporen, moeten we binnen ons koolstofbudget blijven. Dat is de maximum hoeveelheid CO₂ die we nog uit kunnen stoten willen we onder de anderhalve graad opwarming blijven, zoals afgesproken in bij het Klimaatakkoord van Parijs. Wetenschappers hebben begin 2023 berekend dat we wereldwijd in totaal nog 380 gigaton CO₂ kunnen uitstoten. Op de huidige koers is dat koolstofbudget in 2030 op. (En laten we vooral dit optimistische scenario gebruiken, want er zijn ook wetenschappers die deze schatting met de nieuwe IPCC-methodologie recent hebben geüpdatet en uitkomen op 260 gigaton CO₂, waarmee het wereldwijde koolstofbudget in 2028 al op zou zijn.)

Koolstofdioxide uitstoten is op zichzelf niet slecht. Elke keer als we uitademen, brengen we CO₂ de lucht in. Daarnaast komt er onvermijdelijk CO₂ vrij als we proberen te overleven. De productie van voedsel, schoon drinkwater, huisvesting, kleding, gezondheidszorg, onderwijs: alles zorgt op een of andere manier voor emissies. Het wordt pas echt problematisch, om niet te zeggen catastrofaal, als we overmatig veel CO₂ de atmosfeer inbrengen.

De Indiase klimaatwetenschappers Anil Agarwal en Sunita Narain problematiseerden daarom in een essay het gelijkstellen van verschillende soorten CO₂-uitstoot. Tuurlijk, natuurkundig gezien is de CO₂ die vrijkomt bij de productie van voedsel gelijk aan de CO₂-uitstoot van een superjacht. Maar moreel gezien? ‘Can we really equate,’ schrijven Agarwal en Narain, ‘the carbon dioxide contributions of gas guzzling automobiles in Europe and North America (…) with the methane emissions of draught cattle and rice fields of subsistence farmers in West Bengal or Thailand? Do these people not have a right to live?’

Filosoof Henry Shue ontwikkelde op basis van dit concept een onderscheid tussen luxe-emissies en basisemissies. Luxe-emissies zijn het resultaat van nodeloze overconsumptie, zoals privéjets, superjachten of SUV’s. Basisemissies is uitstoot om te overleven en je staande te houden in de wereld. Zoals de Zweedse sociaal-ecoloog en activist Andreas Malm het omschrijft: ‘The former happen because rich people like to wallow in the pleasure of their rank, the latter because poor people try to survive.’

Betalen om te vervuilen

Wat te doen? De vervuiler laten betalen, zeggen niet alleen progressieve clubs als GroenLinks en Greenpeace, maar ook steeds meer gevestigde economen. Een manier om dat te doen, is het invoeren van een stevige CO₂-belasting. Dan zal er minder worden vervuild, volgens berekeningen van economen. Pay to pollute, betalen om te vervuilen.

Maar er is iets mis met deze aanpak, legt Harvard-filosoof Michael Sandel uit. In zijn boek What Money Can’t Buy uit 2012 zet hij uiteen wat geld allemaal níet kan kopen, en welke averechtse effecten het heeft als je geld de plaats van moraal in laat nemen.

Zo is er een verschil tussen een boete en een tarief betalen. ‘Boetes duiden op morele afkeuring, terwijl tarieven gewoon prijzen zijn die geen moreel oordeel impliceren,’ schrijft Sandel. Hij is bang dat als je mensen laat betalen om meer CO₂uit te stoten, dat net zoiets zou zijn als mensen laten betalen om zwerfafval de natuur in te mogen mieteren. De Range Rover-rijder mag dan, tegen betaling, lekker zijn plastic flesjes uit het raam smijten.

We vinden zwerfafval moreel verwerpelijk, en daarom staat er een boete in plaats van een tarief op. Hoe kan het dan dat we betalen voor groteske CO₂-uitstoot, wat nog veel meer ecologische verwoesting teweegbrengt dan plasticvervuiling, niet als boete maar simpelweg als tarief beschouwen?

De vermogens van de rijken stellen hen in staat hun energie-intensieve levensstijl af te kopen zonder hun destructieve gedrag te hoeven veranderen.

Want dat is het systeem waar nu steeds meer op wordt vertrouwd. Het Europese CO₂-handelssysteem, waarin door middel van emissierechten broeikasgasduitstoot kan worden gekocht, is een belangrijk instrument voor de Europese Unie om de uitstoot naar beneden te brengen. Maar voor bedrijven is de handel in CO₂ simpelweg een kostenpost bij het zakendoen – klimaatverandering opgenomen en gesteriliseerd in hun Excel-sheets.

Het afkopen van je CO₂-uitstoot is zo eerder een obstakel dan een oplossing voor het probleem. (En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat de CO₂-compensatie-industrie nu al een schimmig trackrecord heeft gekregen.) Het afkopen vormt een morele bedreiging, meent Sandel. Degenen die deze CO₂-aflaten kunnen kopen, zien zichzelf als ontdaan van verantwoordelijkheid voor klimaatverandering.

Sandel schrijft voorzichtig: ‘A global market in the right to pollute may make it harder to cultivate the habits of restraint and shared sacrifice that a responsible environmental ethic requires.’

De grote en al decennia hard groeiende vermogens van de rijken stellen hen in staat hun energie-intensieve levensstijl gewoon af te kopen zonder hun destructieve gedrag te hoeven veranderen. De pay to pollute-aanpak maakt het zo waarschijnlijk moeilijker in plaats van makkelijker om tot ontmoediging van deze overconsumptie te komen.

Ondermijning van het sociale contract

Wat doet dit met de rest van ons, aardbewoners zonder privéjet? Waarom zouden de niet-rijken nog moeite doen, als de rijken de wereld over kunnen blijven vliegen in privéjets vol marmer en superjachten met overdekte tennisbanen en onderzeeërs aan boord? Waarom je biefstuk en zonvakantie in Turkije opgeven als de meest onnodige overconsumptie van de superrijken niet wordt ingeperkt?

Cognitieve wetenschappers Nicolas Baumard en Coralie Chevallier stellen op basis van een grote hoeveelheid economische en psychologische studies dat altruïstisch gedrag de logica van voorwaardelijkheid volgt. Mensen laten keer op keer zien dat ze heel goed weten hoe ze altruïstisch kunnen zijn. Ze doen vrijwilligerswerk, eten vegetarisch, stoppen met vliegen, geven bloed, doneren aan goede doelen. Baumard en Chevallier schrijven: ‘Humans cooperate on the condition that others cooperate. Conversely, they stop cooperating when they see that some are not doing their part. To be accepted, public policies and social norms must therefore incorporate this cooperative logic.’

Recent onderzoek van marktonderzoeksbureau Norstat in opdracht van de onafhankelijke voorlichtingsorganisatie Milieu Centraal bevestigt dit: 75 procent van de Nederlanders maakt zich zorgen om het klimaat en een meerderheid noemt minder vliegen (54 procent) en huizen beter isoleren (67 procent) als belangrijke klimaatmaatregelen die we zouden moeten nemen. ‘Driekwart van de Nederlanders staat open voor meer dwingende maatregelen,’ zegt Ika van de Pas, directeur-bestuurder van Milieu Centraal. Ze willen dus hun levensstijl aanpassen, maar vooral als dat voor iederéén geldt.

Het bestaan van privéjets, superjachten en SUV’s neemt niet alleen gigantische happen uit het kleine beetje koolstofbudget dat ons resteert, het ondermijnt ook de collectieve moraal om iets aan de klimaatcrisis te doen.

Het verwoestende effect van privéjets en andere groteske overconsumptie stopt dus niet bij de directe CO₂-uitstoot ervan. De hyperconsumptie van de rijken, schrijven Baumard en Chevallier, leidt tot ondermijning van het sociale contract en daarmee het vertrouwen tussen burgers. Met grote gevolgen. De reden dat de meesten mensen zich aan de wet houden, hun afval scheiden en hun impact op het milieu proberen te beperken, heeft niets te maken met angst voor de politie. ‘We obey the law and contribute to the common good because we see it as our duty and trust those around us are doing the same.’

Alle mensen worden geconfronteerd met fundamentele veranderingen in hun manier van leven door klimaatverandering, behalve de superrijken, die kunnen zich er gewoon onderuit kopen. De milieu-impact van de lifestyle van de superrijken wordt dan ook enorm onderschat. Het bestaan van privéjets, superjachten en SUV’s neemt niet alleen gigantische happen uit het kleine beetje koolstofbudget dat ons resteert, het ondermijnt ook de collectieve moraal om iets aan de klimaatcrisis te doen. Waarom zou jij je thermosstaat lager zetten als de superrijken zelfs met de meest onnodige hyperconsumptie wegkomen, simpelweg voor hun eigen comfort? Niet dat niet-rijken zich niet hoeven aan te passen, maar dat voelt futiel en onrechtvaardig zolang de hemel steeds voller raakt met privéjets en de vloot superjachten zich als een olievlek over de oceanen blijft uitbreiden.

Hoe ver we klimaatverandering uit de klauwen laten lopen, hangt dus sterk af van de vraag of we als eerste de meest nutteloze overconsumptie kunnen elimineren.

Het bericht Geen vlees, wel privéjets: de superrijken ondermijnen de moraal om de klimaatcrisis aan te pakken verscheen eerst op Vrij Nederland.

Het meest hilarische moment tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen kwam toen Geert Wilders schijnbaar achteloos Thierry Baudet aan de tand voelde over de maanlanding. Nadat de FvD-leider uiteen had gezet dat het wel héél opmerkelijk was dat er sindsdien nooit meer een maanlanding had plaatsgevonden, en dat het dus wel heel onwaarschijnlijk was dat de maanlanding überhaupt was gebeurd, sneerde Wilders: ‘Nou volgens mij bent u al vrij ver op weg naar de maan.’ In de Kamerzaal werd geschaterd en geroffeld op de tafeltjes – ook en vooral door de coalitiepartijen en de progressieve oppositie.

De afgelopen jaren werd er wel vaker flink gelachen in de Kamer om de spitsvondige interrupties van Geert Wilders, maar altijd enigszins besmuikt, want al spoedig volgde er dan een tirade tegen het kabinet, de asielzoekers of de islam, waardoor er in de Kamerzaal altijd een lichte schaamte voelbaar was: hebben we net echt zitten lachen om deze man? Deze keer was dat anders, want zulke tirades liet Wilders vrijwel achterwege.

De boodschap was duidelijk: hier stond een man die bereid was mee te regeren in een toekomstig kabinet, en die zichzelf als salonfähig probeerde te presenteren. Vandaar dus ook de aanval op Baudet, de man die een paar jaar geleden nog gold als een geduchte concurrent op de rechterflank maar zich sindsdien zozeer heeft verloren in complottheorieën over het World Economic Forum, de wereldheerschappij van hagedissen en zelfs de maanlanding dat hij in de Kamer nauwelijks meer serieus wordt genomen.

De toon is weliswaar wat milder, maar de PVV wil nog steeds islamitische scholen, moskeeën, de koran, hoofddoeken en de dubbele nationaliteit van politieke ambtsdragers verbieden, dat alles in strijd met de grondrechten.

Het was Dilan Yesilgöz die van de zomer als kersvers lijsttrekker van de VVD de deur naar samenwerking met de PVV op een kier zette. Sinds het eerste kabinet-Rutte ten val kwam omdat Wilders zijn gedoogsteun opzegde heeft de VVD regeren met de PVV steevast uitgesloten, met als argument dat Wilders eerst zijn strafbare uitspraken over ‘minder minder Marokkanen’ moest terugnemen, en dat de PVV-leider als het erop aankomt zou ‘weglopen’. Daarbij speelde de persoonlijke wrok van Mark Rutte over de val van zijn eerste kabinet ongetwijfeld een rol. Maar van zulke bedenkingen heeft de VVD onder Yesilgoz opeens geen last meer. Na de val van het laatste kabinet-Rutte in juli kondigde Wilders al aan dat hij bereid was met de VVD te regeren, want ‘je moet over ego’s heen stappen’. Waarna Yesilgöz half augustus verklaarde de PVV niet op voorhand uit te sluiten: ‘Ik wil eerst zien waar de heer Wilders mee komt.’ Het uitsluiten van partijen heette opeens ‘Haags gedoe’.

Harde commentaren

Politieke duiders waren het er meteen over eens: om strategische redenen wil de VVD de mogelijkheid van regeren ‘over rechts’ open houden, zelfs met de PVV dus, al was het maar om sterker te staan in toekomstige onderhandelingen met progressieve partijen. Tegelijkertijd regende het harde commentaren op de wending van de VVD, zeker toen het verkiezingsprogramma van de PVV vorige week verscheen. De toon is weliswaar wat milder – zo is het zinnetje ‘de islam is geen godsdienst maar een totalitaire ideologie’ geschrapt en is een totale asielstop geen harde eis meer – maar de partij wil nog steeds islamitische scholen, moskeeën, de koran, hoofddoeken en de dubbele nationaliteit van politieke ambtsdragers verbieden, dat alles in strijd met de grondrechten.

Geen wonder dus dat D66-fractievoorzitter Jan Paternotte tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen VVD-fractievoorzitter Sophie Hermans aan de tand voelde over samenwerking met de PVV. Waarna Hermans zich in bochten wrong om te verklaren dat ze de uitspraken van Wilders nog steeds ‘moreel verwerpelijk’ vond maar dat er ook een moment moet komen om ‘vooruit te kijken’ – en vervolgens slim de aandacht wist af te leiden door ‘over samenwerking met de PVV gesproken’ te verwijzen naar het telefoontje dat Paternotte zelf had gepleegd met Geert Wilders over het steunen van een motie van wantrouwen tegen Mark Rutte, de dag voordat de premier in juli onverwacht de handdoek in de ring gooide.

Dat de VVD de samenwerking met Wilders niet uitsluit, zelfs nu duidelijk is waar de PVV ‘mee komt’, zoals Yesilgöz het noemde, zou je inderdaad principeloos kunnen noemen. Het punt is alleen: die samenwerking met de PVV in een nieuw kabinet gaat er helemaal niet komen. Nu niet alleen alle progressieve partijen maar ook het CDA onder Henri Bontenbal én coming man Pieter Omtzigt samenwerking met de PVV ondubbelzinnig hebben uitgesloten, Thierry Baudet zich met zijn complottheorieën buitenspel heeft gezet en JA21 onder Joost Eerdmans naar één zetel in de peilingen is weggezakt, is de kans op een rechtse coalitie met de PVV zo goed als nul.

Mijn educated guess: straks zijn de VVD onder Dilan Yesilgöz en GroenLinks/PvdA onder Frans Timmermans als grootste partijen weer tot elkaar veroordeeld, al dan niet in samenwerking met BBB en Omtzigt, en staat Geert Wilders nog steeds aan de zijlijn. Maar in één ding is Wilders in ieder geval geslaagd, met dank aan de VVD: in de aanloop naar de verkiezingen staat hij weer vol in de aandacht.

Het bericht De kans op een rechtse coalitie met de PVV is zo goed als nul verscheen eerst op Vrij Nederland.